#تجانس🪐
#پارت۳۳۶✨
#زیبا_سلیمانی



متعجب‌تر از هر زمانی نام مهکام را صدا کرد گویی که آرام جانش را با این صدا کردن‌ها به آرامش دعوت می‌کرد‌:

ـ مهکام!!

ـ یه روز علی بهم قولی رود داد که نشد روش بمونه...نیاد روزی که به آوّا یه قولی بدی که نتونی روش بمونی؟!

سری به طرفین تکان داد و پرسشی نگاهش کرد:

ـ کی می‌گه من می‌خوام آوا رو طعمه کنم؟

نبض گوشه‌ی چشم مهکام تپیدن گرفت و بی‌قرار لب زد:

ـ به کسی خودت رو معرفی کن که نشناست عزیزم.

رفته بود این راه را و ته توی آن را از بر بود حالا واهمه داشت از توان آوا از پس این آزمون سخت.

ـ اون بی‌شرف همه چی رو می‌دونه.. یه اسم بهون داد تا ثریا رفتیم.

ـ حواست باشه ثریا رفتنتون، آجر نکشه از دیوار اعتماد دختری که بهت اعتماد کرده..

مهران کلافه دستش را میان موهایش برد.

ـ آوا خودش می‌دونه معین شاه کلید خیلی چیزا می‌تونه باشه.

ـ پس بدون آوا برو بگیرش.

ـ خودش صدام کرد خودش پیشنهاد داد خودش خواست که کنارمون باشه.
مهکام به نگاهی کوتاه و پر حرف بسنده کرد و او دستانش را بالا گرفت و گفت:

ـ دستم خالیه.

صدای مهکام اینبار کمی بالا رفت:

ـ واسه پر شدن دستت از آوا مایه نذار.

ـ چت شده تو امشب؟

مهکام خیره نگاهش کرد و بی‌رحمانه در نگاهش لب زد:

ـ دلم برای آذرخش تنگ شده.

آذرخش پسر عمو و محبوبش بود. محبوبی که در مسیر حق طلبی از دست داده بودش. بار سنگین دلتنگیش فک مهران را بهم چفت کرد.

ـ نمی‌خوام آوا شبیه من بشه.