ما حیوانات we animals

ادامه از متن قبلی:
.
او با این جملات ساده، آب پاکی را بر روی دست همهٔ آنهایی می‌ریزد که با مطلق‌گرایی و مطرح کردن آرمان‌های بزرگ و تحقق نیافتنی یا دور از دسترس، «اخلاق» را به مفهومی مجرّد و انتزاعی یا با وعده و وعید بهشت و دوزخ و نکیر و منکر، آن را به بده‌بستانی شرم‌آور تبدیل کرده‌اند و آشکارا یا با بهانه‌های رنگارنگ به اصطلاح «معنوی» از زیر بار مسئولیت خود در برابر زمین و زمینیان شانه خالی می‌کنند و با سهل‌انگاری‌ها، بی‌تفاوتی‌ها و ظلم‌های بی‌بدیل خود این سیاره را به جهنمی عینی و واقعی تبدیل می‌کنند...
.
او الف تا یای «اخلاق» را با همین جملهٔ ساده ادا می‌کند:
آب را گل نکنیم...
به راستی کسی که آب را گل نمی‌کند چون نگران کفتری است که از آن آب می‌خورد یا سیره‌ای که در آن بال می‌شوید یا درویشی که در آن نان خشک فرو برده است یا زن زیبارویی که در آن می‌نگرد:
- مگر می‌تواند با تهمت‌های ناروا، آب زندگی کسی را گل‌آلود کند؟
.
- مگر می‌تواند دانسته به کسی ظلم کند و حق کسی را بخورد؟ دزدی کند؟ سر کسی کلاه بگذارد؟ به انسان یا حیوانی آسیب برساند؟ کسی را شکنجه کند یا بکشد؟
.
- مگر می‌تواند با صحبت‌های ناروا و ناحق در آتش کینه بدمد و گروهی را در مقابل گروه بی‌دفاع دیگر بشوراند؟
.
- مگر می‌تواند با غیبت و سخن‌چینی آب یک دوستی را گل‌آلود کند؟
.
- مگر می‌تواند با نفرت‌پراکنی، موجبات خشونت و ظلم در برابر یک قوم یا گروه را فراهم کند یا همه را به یک چوب براند؟
.
- مگر می‌تواند سخنی براند بدون آنکه پیامدهای آن برای دیگران را چند بار در ذهن خود بالا و پایین کرده باشد؟
.
- مگر می‌تواند در آتش یک جنگ نفت بریزد؟
.
- مگر می‌تواند از حملهٔ بی‌رحمانهٔ یک گروه به یک کنسرت موسیقی و کشتار و گروگان‌گیری مردم بی‌دفاع حمایت کند؟
.
- مگر می‌تواند حامی دوآتشهٔ حکومتی باشد که سرزمین‌های مردم دیگر را گرفته و آنها را در تنگنا قرار داده است؟
.
- مگر می‌تواند جنگ در جایی دیگر یا هر چیز دیگر را بهانه‌ای قرار دهد برای عمل نکردن به وظایف ساده و بدیهی انسانی خود در زمان و مکان حاضر؟ وظایف ساده در قبال پرنده‌ای اسیر، حیوانی زخمی، همسایه‌ای گرسنه، درختی که دارد خشک می‌شود، حیواناتی که هر روز برای غذا و پوشاک او شکنجه و کشته می‌شوند...
.
- مگر می‌تواند....

.

و چه زجر عظیمی است «فهمیدن» در میان کسانی که نمی‌فهمند یا نمی‌خواهند بفهمند و چه خوش می‌سراید سهراب این زجر عظیم را:
«باید امشب بروم
من كه از بازترین پنجره با مردم این ناحیه صحبت كردم
حرفی از جنس زمان نشنیدم
كسی از دیدن یك باغچه مجذوب نشد
هیچكس زاغچه‌ای را سر یك مزرعه جدی نگرفت
من به اندازه یك ابر دلم می‌گیرد
وقتی از پنجره می‌بینم حوری
دختر بالغ همسایه پای كمیاب ترین نارون روی زمین
فقه می‌خواند...»
.

به راستی، اگر ما از تمام آن کتاب‌های نازک و قطور نثر و نظم، موزون و ناموزونِ سراسر پند و اندرز، فقط به همین یک جملهٔ «آب را گل نکنیم» اکتفا و عمل می‌کردیم، صلح و آرامش و سعادت روی زمین جاری نبود؟