‌‌‌ 𝗆︎‌𝗈𝗉𝖾

بیا سفیدکم. کنار من بمون و برای اخرین بار دستم رو برای قدم زدن زیر اولین برف سال بگیر و تک تک خیابونا و کوچه‌های این شهر رو شاهد همراهی دم و بازدم‌هامون کن و زیر سقوط همون برفکا من رو ببوس. ببوس و بزار آخرین تصویری که لحظه‌ی مرگم از این دنیا میبینم پلکای روی هم افتاده‌ی تو برای بوسیدن لبای مجسمه‌ی یخ زده‌ی من باشه، میخوام آخرین چیزی که قبل بی صدا شدن قلب عاشقم حس میکنم، حلقه‌ی دستای تو دور گردنم باشه. من رو ببوس و بزار توی همون نقطه از این شهر دقیقا وقتی که سرمای یخبندون زمستون‌هم توان خاموش کردن قلب سوزان من که بیشتر از هر وقتی توی آتیش شعله‌ور عشق تو فریاد میزنه و برای ادامه‌ی زندگی تقلا میکنه رو نداره، تنی که با دستات به اسارت گرفتی طعم سرمای رهایی رو به آرومی بچشه و سردیِ مرگ رو جایگزین قلب سردت کنه؛ چرا که میدونه این بوسه مثل بقیه‌ی بوسه‌ها نیست، دیگه قرار نیست مثل همیشه با به تپش انداختن قلبم تنم رو گرم کنه.

انگار كه شكار امروزش آسوده‌تر از هميشه بود. جان دو جوجه‌اى كه تازه سر از تخم بيرون آورده بودند را گرفت و با همان آرامش به پايين برگشت. منِ بى‌گناه تنها شاهد ماجرا بودم. ساعاتى بعد باران شروع به باريدن كرد. تندتر و تندتر شد. چند مورچه در لابه‌لاى اين قطره‌ها غرق شدند و جان دادند. من هنوز نظاره‌گر بودم. آخر شب مادر جوجه ها آمد. صداى فريادش گوش خراش‌تر از هميشه بود. دنبال فرزندانش بود و انگار فرياد، تنها راه رهايى‌اش از درد بود. به صبح نكشيده از لانه‌اش افتاد و زير پايم جان داد. نمى‌دانم دلیلش سردى هوا بود يا غم فرزند. بالاخره آفتاب بالا آمد. روزنه‌ى اميد در همان ساعات ابتدايىِ روز، پشت ابر باز هم پنهان شد. نه باران مى‌باريد و نه خورشيد مى‌تابيد.

هركس به فكر راهی برای در امان ماندن از سرمای جان‌سوزِ زمستان بود و من باز هم در غم از دست دادن برگ‌هاى عزيزم سوگوار. نمى‌توانستم حتى جلوى پرپر شدن آن‌ها را هم بگيرم. انگار نفرينى بر من مانده بود كه بايد تنها شاهد مى‌ماندم و بس. اين آمد و شد نه يكباره، ولى در طول زمان، مرا دچار جنون كرده. اين كه هر روز صبح بدانى كه فاجعه‌اى ديگر در راه است.