به دلیل سوگیریهای حزبی/جناحی، درک و شناخت غیرحزبی دشوار است. دو راه برای مدیریت تهدیدات مشترک متصور هست: یکی، وجود مکانیسمهای گفتگوی فراحزبی/جناحی که به شناخت و ادراکی فراجناحی/فراحزبی کمک کند؛ دوم؛ وجود مکانیسمهای گفتگو/تعامل میان نهادهای حاکمیتی غیرحزبی (امنیتی/نظامی). در هر دو مورد در ایران به دلیل تمایل به حفظ وضع موجود، کسی ورود نمی کند. اما تجربه نشان داده تمایل به حفظ وضع موجود نیز به حفظ آن کمک نمی کند و عملا به دلیل فعالیت نیروهای مخرب منطقه ای و بین المللی، به بدترشدن وضع موجود منجر می‌شود ( روند چهل ساله).