گفت: داخل بنگاه منتظر فروشنده واحد بودم؛ همین واحد کوچکِ قرچک. کل قیمت حدود ۴۰ میلیون بود که نصفش را وام داشتم و نصف دیگر را هم باید پرداخت می‌کردم و به فکر جور کردن همین ۲۰ میلیون بودم وگرنه بی‌خانه می‌ماندم.
در همین فکرها بودم که فروشنده داخل شد؛ یک جوان امروزی با تیشرت جذب و آستین خیلی کوتاه و موهای عجیب. شک نداشتم با مهلت ۳ ماهه موافقت نمی‌کند.
صاحب املاک برگه‌های مبایعه نامه را آورد و درباره شرایط پرداخت من گفت و طلب کارت ملی کرد. جوان کارت را داد و من هرچه گشتم پیدا نکردم و کارت جانبازیم را دادم.
صاحب املاک مِن مِن کنان و در حالی که غر می‌زد شروع به نوشتن کرد و به مهلت ۲۰ تومان که رسید رو به من گفت: همان یک ماه را بنویسم؟ من که یخ کرده بودم دنبال زمان می‌گشتم که یک دفعه جوان گفت: من ۲۰ میلیون را از حاجی قبلا گرفتم.
گفتم: ولی من پولی به شما ندادم. جوان که حالا سرش پایین بود گفت: شما زمان جنگ با ما حساب کردید.
حاج احمد پاریاب به اینجای خاطره که رسید گفت: «از نگاه اول خودم خجالت کشیدم. الان هم از قضاوت کردن غلط جوان‌ها اذیت میشم در صورتی که خیلی بچه‌های خوبی داریم که قدر نمی‌دونیم».

مجید تولایی