سلام موز عزیزم.
اندکی زیر چشمام کمتر شبیه ایتاچیه و روز آرومی رو می‌گذرونم. هوا خنکه و آفتاب ملایمه و محیط ساکته، در کل کیف دنیا رو می‌کنم.
از صبح فقط قدم زدم، تو کارای خونه کمک کردم، کتاب و مانگا خوندم و هایکیو و گینتاما دیدم. سعی کردم مهربون و خوش‌بین باشم و اصلا سخت نگیرم.
واقعا این‌طور راجب بهم فکر می‌کنید؟
یادم می‌مونه مراقب خودم باشم :>
الان که فکرشو می‌کنم هر وقت یه آدم جدید کشف می‌کنم و کتابشو می‌خونم آدم ساکت‌تر و آروم‌تری می‌شم. به وضوح می‌بینم بخشی از وجودم رشد می‌کنه و یا شاخه می‌شه، یا گل میده. خیلی حس جالبیه.
سیمپ بودن من و منبع انرژی و انگیزه؟ وای راست می‌گید.
Love power is the last thing which push me to live a better life✊🏻
Simp power actually*
و راجب موسیقی.
موز عزیزم، نمی‌دونستید و نگفته بودم ولی space song از موسیقی‌هاییه که داشتمش و دقیقا وایب غروب رو میده. یه غروب بعد از یه روز طولانی و خسته کننده و غمگین، که وقتی به آفتاب نگاه می‌کنی حس می‌کنی نه، انقدرام ارزششو نداشتن که فراموششون نکنی. لبخند می‌زنی و چشمات رو می‌بندی، و فکر می‌کنی انسان موجودیه که به همه چیز عادت می‌کنه.
*داستایوفسکی اینو گفته.
دو جمله‌ی آخرتون؟ اگه اشتباه نکرده باشم
Some where in these eyes, I'm on your sideeeeee~