این چیزی که میخوام تعریف کنم شاید برای خیلی از شما مساله بدیهی باشه اما برای من یک لحظه مادرانگی بزرگ بود. از اون دقیقه‌هایی که به خودم گفتم ببین داری نسل بعد رو آزاد میکنی از باری که خودت و مادرت حمل کردین.

مانیشا در سن رشده. لباسهای بچه‌گونه دیگه اندازه‌اش نیستند اما لباسهای آدم بزرگها هم هنوز به تناسب بدنش نمیخورن. داشتیم میرفتیم مهمونی آمد پیراهن جدیدش رو نشون داد. دیدم بندش بلنده و لباس از زیرش معلومه. گفتم وایسا همینجا من توی تنت اینو بدوزم. بندها رو زدم تو و کوک زدم. خدا پدر اون حرفه و فن مدرسه رو بیامرزه. همینجور که کوک میزدم گفتم ببین مانیشا بهت یاد بدم چرا من دارم اینو کوتاه میکنم. این ساسون اینجا باید روی خط سینه بشینه. برای تو پایین‌تر نشسته. این گودی باید بشینه توی اینجا که گودی کمرته. اینو اینجوری میزنیم تو که این لباس بشینه به اندام تو. یادته اون خانوم ایتالیایه میگفت بلافیگورا؟ اینجوری ما مرتبش میکنیم قشنگ فیت تو بشه.

همین اکت اینکه من نباید فرو برم توی لباس...به هر قیمتی. لباسه که باید متناسب اندام من بشه. من مقهور نمیشم. من مرکزم، مهمم. استایل مرکز نیست.

این رهبریت و عاملیت در انتخاب زنانگی اگر بمونه براش میراث خوبیه. دم خودم گرم که پوستم کنده شد تا رسیدم بهش. فکرام اینا بود.