کانال علمی افق رویداد

استفاده مناسب از طنز می‌تواند ارتباطات علمی را مؤثرتر کند، طبق پژوهشی تازه

چیزی که مدت هاست به مروجان علم و فلسفه در فضای مجازی پیشنهاد میکنیم

اگر از شما خواسته شود که تصویر عمومی یک دانشمند را توصیف کنید، احتمالاً از واژه‌هایی مانند معتبر، باهوش، مسئول، و جدی استفاده خواهید کرد. اما به احتمال زیاد «خنده‌دار» اولین واژه‌ای نخواهد بود که به ذهن می‌آید. در واقع، دانشمندان به ندرت هنگام ارتباط با عموم مردم لحن طنزآلود به خود می‌گیرند، شاید به این دلیل که از کم اعتبار به نظر رسیدن می‌ترسند.

با این حال، پژوهشی جدید که در Journal of Science Communication منتشر شده است، نشان می‌دهد که استفاده از طنز _ به‌ویژه در زمینه هوش مصنوعی _ می‌تواند هم محبوبیت دانشمندان را افزایش دهد و هم قابلیت اطمینان اطلاعات علمی منتقل‌شده را تقویت کند(تقویت اطمینان از انتقال اطلاعات علمی).

سیاستمداران این درس را مدت‌ها پیش آموخته‌اند: یک شوخی خوب می‌تواند ابزار ارزشمندی برای جلب توجه عمومی و ایجاد اعتماد باشد. با این حال، دانشمندان از استفاده از طنز هنگام ارتباطات علمی بسیار محتاط‌تر هستند، زیرا ممکن است تصور کنند که این رویکرد باعث می‌شود که اعتبار آنها کاهش یابد.
پژوهش جدید که توسط الکساندرا لین فرانک، دانشجوی دکتری در کالج ارتباطات جمعی دانشگاه جورجیا انجام شده است، نشان می‌دهد که طنز _ با ایجاد شادی در مخاطبان _ «می‌تواند هم تأثیرات مثبتی بر محبوبیت یک ارتباط‌دهنده بگذارد، و هم تصورات را در مورد اینکه پیام منبعی مناسب و معتبر از اطلاعات علمی است، تقویت کند.»

این پژوهش به پژوهش‌هایی که در سال‌های اخیر استفاده از طنز (مانند کمدی استندآپ) در ارتباطات علمی را بررسی کرده‌اند، می‌افزاید. این پژوهش طنز را «در زمینه پست‌های رسانه‌های اجتماعی از سوی دانشمندان» بررسی کرده است.

پژوهش بر روی محتوای مرتبط با هوش مصنوعی تمرکز داشت، که از طریق کاریکاتورهایی که توسط یک دانشمند تخیلی، دکتر جیمی دوون، در توییتر منتشر شده بود، ارائه شده بود. انواع مختلف طنز به سه دسته تقسیم می‌شد: هجو (نوع ملایم و هوراتی)، انسان‌انگاری (استفاده از حیوانات یا اشیاء که مانند انسان‌ها رفتار می‌کنند) یا ترکیبی از هر دو.

این پژوهش از یک نظرسنجی آنلاین با یک آزمایش درونی استفاده کرد. شرکت‌کنندگان یکی از هشت نسخه از یک مکالمه تخیلی در توییتر را مشاهده کردند که توسط دکتر دوون آغاز شده بود. در این پست، یک کاریکاتور در مورد هوش مصنوعی (AI) وجود داشت و عنصر طنز در چهار حالت مختلف گنجانده شده بود: بدون طنز (کنترل)، انسان‌انگاری، هجو و ترکیبی از هر دو.
پس از مشاهده محتوا، شرکت‌کنندگان میزان شادی (یعنی طنز درک‌شده) را که تجربه کرده بودند، جذابیت دانشمند و مشروعیت محتوای ارائه‌شده را ارزیابی کردند.

«سیاستمداران، هنرمندان و تبلیغ‌کنندگان اغلب از طنز استفاده می‌کنند، زیرا مردم معمولاً کسانی را که می‌توانند آنها را بخندانند دوست دارند و با آنها ارتباط برقرار می‌کنند. وقتی مردم چیزی را خنده‌دار می‌بینند، معمولاً کمتر احتمال دارد که با پیام یا فرد ارائه‌دهنده آن مخالفت کنند.

پژوهش‌های ما از این ایده حمایت می‌کند. ما دریافتیم که طنز می‌تواند به تلاش‌های ارتباطی دانشمندان کمک کند، اما فقط اگر مردم فکر کنند که آنها واقعاً خنده‌دار هستند»، فرانک توضیح می‌دهد.

این به این معنی است که طنز باید مؤثر باشد و به‌طور واقعی از مخاطب شادی ایجاد کند؛ در غیر این صورت، ممکن است اثر معکوس داشته باشد.

«اما مهم است که توجه داشته باشیم که پژوهش‌های اخیر انجام‌شده توسط همکاران من نشان می‌دهد که هجویات تند می‌توانند به عنوان حمله درک شوند، که ممکن است اعتبار منبع اطلاعات علمی را کاهش دهد.»

از جمله طنزهای تند، طعنه زدن یا هدف قرار دادن کسی به طور تهاجمی است که به شدت از آن پرهیز می‌شود. این به همین دلیل است که پژوهش‌هایی مانند کار فرانک و همکارانش اهمیت دارند. «پژوهش‌های ما به دنبال ارائه بینش‌های ارزشمندی است که به این حرفه‌ای‌ها کمک کند تا استراتژی‌های ارتباط عمومی خود را توسعه دهند»، فرانک توضیح می‌دهد.

«وقتی با مسئولیت‌پذیری استفاده شود، طنز ابزاری قدرتمند است که می‌تواند دانشمندان را انسانی‌تر کند و ارتباطات معناداری با عموم مردم در رسانه‌های اجتماعی ایجاد کند. با استفاده از طنز، دانشمندان می‌توانند مفاهیم پیچیده را ساده کنند، به طوری که بیشتر قابل درک و قابل ارتباط باشند. این رویکرد نه تنها حسن نیت را ترویج می‌کند، بلکه این پتانسیل را دارد که اطلاعات نادرست را به شیوه‌ای دوستانه از بین ببرد. علاوه بر این، طنز می‌تواند کنجکاوی را برانگیزد و مردم را به جستجوی اطلاعات بیشتر در مورد موضوعات علمی مهم ترغیب کند.»

🚀 @ofoghroydad

🪐 Phys

تاریخ‌گذاری بقایای یک کودک با ویژگی‌های مشترک انسان و نئاندرتال

دانشمندان بقایای یک کودک باستانی را که ترکیبی از ویژگی‌های انسان مدرن و نئاندرتال‌ها را در خود دارد، تاریخ‌گذاری کرده‌اند. این اسکلت که ۲۷ سال پیش در پناهگاهی سنگی به نام Lagar Velho در مرکز پرتغال پیدا شد، در زمان پیدا شدن توجه بسیاری را به خود جلب کرد، زیرا برخی از ویژگی‌های آن، از جمله تناسبات بدنی و استخوان فک، شبیه به نئاندرتال‌ها بود.

دانشمندان از همان ابتدا این فرضیه را مطرح کردند که این کودک از نسل جوامعی بوده که در آن‌ها انسان‌های مدرن و نئاندرتال‌ها با یکدیگر آمیزش داشته‌اند. در آن زمان، این ایده انقلابی به نظر می‌رسید، اما امروزه با پیشرفت در ژنتیک، مشخص شده است که چنین جوامعی وجود داشته‌اند و حتی بسیاری از انسان‌های امروزی بخشی از DNA نئاندرتال‌ها را در خود دارند.

مشکل اصلی در تعیین سن دقیق این اسکلت، آلودگی‌های محیطی و رشد ریشه‌های گیاهان درون استخوان‌ها بود که باعث شد روش‌های سنتی کربن‌۱۴ برای تاریخ‌گذاری غیرقابل‌اعتماد باشند. در ابتدا، دانشمندان از زغال و استخوان‌های حیوانات اطراف این اسکلت برای تخمین سن آن استفاده کردند و به بازه‌ی زمانی ۲۷,۷۰۰ تا ۲۹,۷۰۰ سال پیش رسیدند.

پیشرفت در روش‌های جدید تاریخ‌گذاری

با پیشرفت فناوری، پژوهشگران در مقاله‌ای که روز جمعه در مجله‌ی Science Advances منتشر شد، اعلام کردند که توانسته‌اند با استفاده از اندازه‌گیری بخشی از یک پروتئین موجود در استخوان‌های انسانی، اسکلت را مستقیماً تاریخ‌گذاری کنند. بررسی استخوان بازوی این کودک نشان داد که او بین ۲۷,۷۸۰ تا ۲۸,۵۵۰ سال پیش زندگی می‌کرده است.

بتان لینسکات، از نویسندگان این مطالعه، گفت که توانایی تاریخ‌گذاری این کودک، مانند بازگرداندن بخشی کوچک از داستان زندگی او بود، که از نظر احساسی بسیار ارزشمند است. او همچنین اشاره کرد که این کشف تنها درباره‌ی اسکلت نبود، بلکه در واقع قبر یک کودک خردسال بود که باعث شد دانشمندان به این فکر کنند که چه کسی او را دوست داشت، چه چیزهایی او را به خنده می‌انداخت و دنیای او در این چهار سال کوتاه زندگی چگونه بود.

پل پتیت، باستان‌شناس دانشگاه دورهام انگلستان، که در این پژوهش مشارکتی نداشته، این پژوهش را نشانه‌ای از پیشرفت چشمگیر در روش‌های تاریخ‌گذاری دانست که به درک بهتر ما از گذشته کمک می‌کند.

ژوائو زیلهاو، یکی از نویسندگان پژوهش از دانشگاه لیسبون، در مورد اهمیت این نوع تحقیقات گفت:
«مطالعه‌ی منشاء انسان‌ها، به همان دلیلی مهم است که ما پرتره‌های پدر و مادر و پدربزرگ و مادربزرگ خود را نگه می‌داریم؛ این یک راه برای به یاد آوردن گذشته‌ی ماست.»

سام آریامنش / phys

🚀 @ofoghroydadd

هیدروژل خودترمیم‌شونده با ساختاری شبیه پوست انسان

پژوهشگران از دانشگاه آلتو و دانشگاه بیرویت موفق به توسعه‌ی نوع جدیدی از هیدروژل شده‌اند که هم سختی بالایی دارد و هم قابلیت خودترمیمی، ویژگی‌هایی که معمولاً در مواد مصنوعی به‌سختی ترکیب می‌شوند. این دستاورد می‌تواند کاربردهای گسترده‌ای در تحویل دارو، ترمیم زخم، حسگرهای رباتیک نرم و پوست مصنوعی داشته باشد.

محققان در این پژوهش، نانوشیت‌های رسی بسیار نازک و بزرگ را به هیدروژل‌های معمولی که نرم و انعطاف‌پذیر هستند، اضافه کردند. این کار باعث ایجاد ساختاری منظم با پلیمرهای به‌هم‌تنیده میان نانوشیت‌ها شد که نه‌تنها استحکام مکانیکی را افزایش داد، بلکه قابلیت خودترمیمی را نیز در این ماده ایجاد کرد.

فرآیند ترمیم: سازوکاری مشابه بافت‌های زنده

یکی از نکات کلیدی این هیدروژل، نحوه‌ی خودترمیمی آن است که بر پایه‌ی درهم‌تنیدگی پلیمرها عمل می‌کند. در این پژوهش، محققان پودری از مونومرها را با آبی که حاوی نانوشیت‌های رسی بود، مخلوط کردند. سپس، این مخلوط را تحت تابش نور فرابنفش (UV) قرار دادند که باعث شد مولکول‌های منفرد به‌یکدیگر متصل شده و ساختاری الاستیک و ژل‌مانند ایجاد شود.

ویژگی‌های کلیدی این هیدروژل

خودترمیمی سریع: پس از بریدگی، ۸۰ تا ۹۰ درصد بهبود طی ۴ ساعت و ترمیم کامل طی ۲۴ ساعت

شباهت به پوست انسان: استحکام، انعطاف‌پذیری و کشش مشابه با بافت طبیعی

چگالی بالا: در ضخامت ۱ میلی‌متر، بیش از ۱۰ هزار لایه نانوشیت


این تحقیق نشان می‌دهد که چگونه الهام‌گیری از طبیعت می‌تواند به پیشرفت در مواد مصنوعی منجر شود. از جمله کاربردهای آینده می‌توان به ربات‌هایی با پوست مقاوم و خودترمیم‌شونده یا بافت‌های مصنوعی که به‌طور خودکار بازسازی می‌شوند اشاره کرد.

این پژوهش که در مجله‌ی Nature Materials منتشر شده، می‌تواند مسیر جدیدی در توسعه‌ی مواد هوشمند و زیستی باز کند. به گفته‌ی پروفسور اولی ایکالا از دانشگاه آلتو، این کشف بنیادی ممکن است قوانین طراحی مواد را متحول کند و کاربردهای نوآورانه‌ای در علوم پزشکی و مهندسی ارائه دهد.

🚀 @ofoghroydadd

Nature Materials

جیمز هریسون، مرد استرالیایی که با اهدای مداوم خون خود جان بیش از دو میلیون نوزاد را نجات داد، در سن ۸۸ سالگی درگذشت.

او هر سه هفته یک بار در طول ۷۰ سال خون اهدا کرد. دلیل اهمیت خون او وجود آنتی‌بادی نادری در پلاسمایش بود که برای تولید تزریق آنتی-D استفاده می‌شد. این دارو به زنان باردار با گروه خونی رزوس منفی کمک می‌کند تا از حمله سیستم ایمنی‌شان به جنین رزوس مثبت جلوگیری شود.

داستان جیمز هریسون از ۱۴ سالگی آغاز شد، زمانی که پس از یک جراحی ریه به تزریق خون نیاز پیدا کرد. وقتی به سن قانونی رسید، به‌عنوان یک اهداکننده خون ثبت‌نام کرد. در آن زمان، هزاران نوزاد سالانه به دلیل بیماری رزوس جان خود را از دست می‌دادند، اما پزشکان متوجه شدند که خون هریسون آنتی‌بادی خاصی دارد که می‌تواند از این بیماری جلوگیری کند.
در دهه ۱۹۶۰، پلاسمای او برای تولید اولین تزریق آنتی-D در استرالیا استفاده شد. به گفته‌ی سازمان صلیب سرخ استرالیا، تمام آنتی-D تولید شده در این کشور تا به امروز از خون او به دست آمده است.

اگرچه طی این سال‌ها حدود ۵۰ نفر دیگر با همین ویژگی در استرالیا شناسایی شده‌اند، اما این آنتی‌بادی همچنان بسیار نادر است. دانشمندان هنوز دقیقاً نمی‌دانند چرا خون هریسون این خاصیت را داشته، اما احتمال می‌دهند که دریافت خون در کودکی باعث این تغییر در بدن او شده باشد. حالا، پس از درگذشت او، پزشکان به دنبال یافتن اهداکنندگان جدید با ویژگی مشابه هستند.

سام آریامنش

🚀 @ofoghroydadd