گزینه دیگر
در سال اول یا دوم جنگ یک روز با یکی از مقاماتی که امروز بی مقام است ناهار میخوردم. سر ناهار به او گفتم: این درست نیست که ما کاری با جمع آوری اسناد و مدارک جنگ نداشته باشیم و وزارت خارجه مان هیچ کاره باشد( آن روزها وزارت خارجه داشتیم و نداشتیم. اسماً داشتیم ولی سرتاسر آن خاک مرده پاشیده بودند.) گفتم امروز ما با سازمان ملل کاری نداریم ولی بالاخره روزی ما مجبور می شویم به سازمان ملل برویم و از خود دفاع کنیم و جنگ را از راه مذاکره ختم کنیم. نمی دانم گفته من تا چه حد موثر واقع شد، ولی این را می دانم که ما بالاخره جنگ را با مذاکره حل و فصل نکردیم. امروز هم ظاهراً وضع ما با آن سالها فرقی نکرده. وزارت خارجه ای داریم که کاره ای نیست. مذاکره را هم بی فایده و بی حاصل می دانیم. ظاهراً اگر قرار است روزی به این جنگ اقتصادی خاتمه داده شود، با مذاکره نخواهد بود، بلکه با آشامیدن تنها گزینه
دیگر خواهد بود.