هوای تهران؛ روزنگار شش زخم خونچکان - 7
زخم ششم: دهه نود، دولت روحانی، تمام قد در خدمت آلایندگان
دهه نود زخمهای محیط زیست ایران ناکار و ناسور شده بود. هم در چشم انداز طبیعی که تماما یا خشکیده بودند یا رو به خشکیدنند و یا در سکونتگاههای انسانی که ریزگرد قوزبالاقوز شده بود/است بر انواع آلودگی های شیمیایی. دولت اول روحانی وقت داشت برنامه ریاضت ملی اعلام کند مثلا برای تغییر الگوهای مدیریت منابع آب در کشور یا شکستن انحصار بازار خودرو. دولت دومش هم البته پول فراوان توافق برجام را توی جیب داشت. اما ترجیح داد آبها را باج بدهد به سپاه تا اجازه بدهند برچسب برجام را روی سینه بزند و عجیبتر اینکه با پول برجام به جای توسعه حمل و نقل پاک وام داد به آن دو خودروساز انحصارگر تا محکمتر بر گلوی مردم بفشارند پنجه هایشان را. روحانی پولی را که میتوانست مثلا بر تولید خودروهای برقی در ایران سرمایه گذاری شود ریخت توی حلق آن دو خودروساز که با وجود انحصاری بودن بازار یک کشور نود میلیونی به واسطه فساد و سوء مدیریت همواره ضرر می دهند. روحانی دستکاری در نظام هیدرولوژیک ایران را ژرفتر و غیر قابل برگشت کرد و انبایش خودروهای آلاینده بر خیابانهای ایران را نیز به مرحله اشباع رساند. ممکن است گفته شود بالاخره یک وقتی حکومتی می آید که انحصار بازار خودرو را میشکند و این یک مشکل موقت است. اما کو تا آن وقت؟ و البته تا زمانی که آن وقت موعود برسد همچنان روزانه هزاران خودرو "مستعمل آکبند" جدید وارد خیابانها میشوند و آلایندگی آنها انباشت می شود بر خودروهای قبلی و هر خودرو بیست تا سی سال توی خیابانها جولان خواهد داد و این یعنی اینکه از آن روز موعود به بعد هم بیست تا سی سال همچنان میلیونها خودروی آلاینده در تردد خواهند بود و خلاصه اینکه هوای پاک به عمر نسل کنونی وصال نخواهد داد. زخمهای پایتخت غالبا بدخیم هستند و قانقاریایی. و نه فقط پایتخت.
پانوشت: همچنانکه خواندید شناسه رخدادهای پیش گفته کارگزارانی از نظام هستند که به عنوان شهردار یا رئیس جمهور در آن مقطع مسئولیت مستقیم اجرایی داشته اند. اما طبیعتا این به معنای تقلیل مسئولیت به کارگزارانی در این سطح نیست. همچنانکه گفته شد نام این کارگزاران فقط به عنوان شناسه رخداد ذکر شده است.
@nasserkaramii
زخم ششم: دهه نود، دولت روحانی، تمام قد در خدمت آلایندگان
دهه نود زخمهای محیط زیست ایران ناکار و ناسور شده بود. هم در چشم انداز طبیعی که تماما یا خشکیده بودند یا رو به خشکیدنند و یا در سکونتگاههای انسانی که ریزگرد قوزبالاقوز شده بود/است بر انواع آلودگی های شیمیایی. دولت اول روحانی وقت داشت برنامه ریاضت ملی اعلام کند مثلا برای تغییر الگوهای مدیریت منابع آب در کشور یا شکستن انحصار بازار خودرو. دولت دومش هم البته پول فراوان توافق برجام را توی جیب داشت. اما ترجیح داد آبها را باج بدهد به سپاه تا اجازه بدهند برچسب برجام را روی سینه بزند و عجیبتر اینکه با پول برجام به جای توسعه حمل و نقل پاک وام داد به آن دو خودروساز انحصارگر تا محکمتر بر گلوی مردم بفشارند پنجه هایشان را. روحانی پولی را که میتوانست مثلا بر تولید خودروهای برقی در ایران سرمایه گذاری شود ریخت توی حلق آن دو خودروساز که با وجود انحصاری بودن بازار یک کشور نود میلیونی به واسطه فساد و سوء مدیریت همواره ضرر می دهند. روحانی دستکاری در نظام هیدرولوژیک ایران را ژرفتر و غیر قابل برگشت کرد و انبایش خودروهای آلاینده بر خیابانهای ایران را نیز به مرحله اشباع رساند. ممکن است گفته شود بالاخره یک وقتی حکومتی می آید که انحصار بازار خودرو را میشکند و این یک مشکل موقت است. اما کو تا آن وقت؟ و البته تا زمانی که آن وقت موعود برسد همچنان روزانه هزاران خودرو "مستعمل آکبند" جدید وارد خیابانها میشوند و آلایندگی آنها انباشت می شود بر خودروهای قبلی و هر خودرو بیست تا سی سال توی خیابانها جولان خواهد داد و این یعنی اینکه از آن روز موعود به بعد هم بیست تا سی سال همچنان میلیونها خودروی آلاینده در تردد خواهند بود و خلاصه اینکه هوای پاک به عمر نسل کنونی وصال نخواهد داد. زخمهای پایتخت غالبا بدخیم هستند و قانقاریایی. و نه فقط پایتخت.
پانوشت: همچنانکه خواندید شناسه رخدادهای پیش گفته کارگزارانی از نظام هستند که به عنوان شهردار یا رئیس جمهور در آن مقطع مسئولیت مستقیم اجرایی داشته اند. اما طبیعتا این به معنای تقلیل مسئولیت به کارگزارانی در این سطح نیست. همچنانکه گفته شد نام این کارگزاران فقط به عنوان شناسه رخداد ذکر شده است.
@nasserkaramii