هوای تهران؛ روزنگار شش زخم خونچکان - 6
زخم پنجم: دهه نود، شهرداری قالیباف، تعمیق تزاحم جمعیتی و تشدید اثر ژئومورفولوژیک
شاید بتوان گفت تا قبل از قالیباف هنوز تهران بخت نجات داشت. عمده عرصه زیستی شهر، شامل فضاهای باز و بعضا سبز پیرامون شهر و نیز گستره زیادی از باغهای داخل شهر هنوز آزاد بودند و میتوانستند به شهر امکان تنفس و دم و بازدم بدهند. اما قالیباف چون هیولایی حریص همه این عرصه ها را بلعید. در پیرامون شهر و به ویژه شمال غرب و غرب شهر انبوه سازی و بلندمرتبه سازی کرد این باعث تشدید اثر ژئومورفولوژیک شهر شد و از سوی دیگر با چنان انبوه‌سازی‌هایی کارکرد کارگاهی تهران را تقویت کرد که همین هم باعث تزاحم جمعیتی افزونتر شهر شد. از جمله خیانتهای قالیباف به آینده تهران یکی هم این است که پادگانهای داخل محدوده شهر را که طبق تمامی طرحهای تفصیلی و جامع موضعی و موضوعی شهر به عنوان فضای سبز در نظر گرفته شده بودند به بهانه خروج پادگانها از شهر طعمه انبوه سازی نزدیکان خود و سران رژیم کرد. عمده این پادگانها، که مجموعا بیش از ده درصد مساحت شهر تهران را شامل می شوند، با تغییر کاربری از فضای سبز به محدوده مسکونی در حالی که مقرر بود بخشی از راه حل نجات شهر باشند عملا به عواملی برای تشدید مشکلات پایتخت تبدیل شدند. یک مورد از جمله میتوان اشاره کرد به یکی از پادگانهای نیروی زمینی ارتش در اتوبان افسریه به مساحت ده هکتار که به عنوان فضای سبز به حدادعادل واگذار شد و بلافاصله در جهت انبوه سازی مجوز تراکم 300 درصد در اختیار آن قرار گرفت. یعنی به حدادعادل زمینی واگذار شد که قیمت آن در حد صفر بود و با یک برگ کاغذ همان زمین را به یکی از گرانترین مستغلات ایران تبدیل کردند. در این میان یک عرصه زیستی دیگر تهران هم به این شکل از دست رفت. دوره قالیباف تا دلتان بخواهد از این پرونده ها هست. به عنوان یکی از کارشناسان کمیته تلفیق طرح جامع شهر تهران نشانی بسیاری از موارد این شکلی را هنوز در ذهن دارم.
به واقع قالیباف ریه های تنفسی شهر را فروخت تا با آن هم همپالگی‌هایش را سیر کند و هم تونل و بزرگراه بسازد. او البته بخشی از مشکل ترافیکی امروز تهران را حل کرد، اما به بهای بی آیندگی شهر. پیش از قالیباف هر باد یا باران دو سه روزی می توانست هوای شهر را صاف نگه دارد اما الان حتی دو ساعت بعد از باران دوباره هوا خاکستری و آلوده می شود. چون خودپالایی شهر به شدت تقلیل رفته و عملا شهر مثل یک چاله عمیق است که آلاینده ها در هوای آن متراکم و متراکمتر می شوند و به سختی راهی برای خروج پیدا می کنند. می توان گفت زخمی که قالیباف به تهران زد زخمی تا ابد خونچکان است چون برای همیشه امکان خودپالایی هوای یک کلان شهر ده میلیونی مسدود به حداقل رسیده است.
@nasserkaramii
زخم پنجم: دهه نود، شهرداری قالیباف، تعمیق تزاحم جمعیتی و تشدید اثر ژئومورفولوژیک
شاید بتوان گفت تا قبل از قالیباف هنوز تهران بخت نجات داشت. عمده عرصه زیستی شهر، شامل فضاهای باز و بعضا سبز پیرامون شهر و نیز گستره زیادی از باغهای داخل شهر هنوز آزاد بودند و میتوانستند به شهر امکان تنفس و دم و بازدم بدهند. اما قالیباف چون هیولایی حریص همه این عرصه ها را بلعید. در پیرامون شهر و به ویژه شمال غرب و غرب شهر انبوه سازی و بلندمرتبه سازی کرد این باعث تشدید اثر ژئومورفولوژیک شهر شد و از سوی دیگر با چنان انبوه‌سازی‌هایی کارکرد کارگاهی تهران را تقویت کرد که همین هم باعث تزاحم جمعیتی افزونتر شهر شد. از جمله خیانتهای قالیباف به آینده تهران یکی هم این است که پادگانهای داخل محدوده شهر را که طبق تمامی طرحهای تفصیلی و جامع موضعی و موضوعی شهر به عنوان فضای سبز در نظر گرفته شده بودند به بهانه خروج پادگانها از شهر طعمه انبوه سازی نزدیکان خود و سران رژیم کرد. عمده این پادگانها، که مجموعا بیش از ده درصد مساحت شهر تهران را شامل می شوند، با تغییر کاربری از فضای سبز به محدوده مسکونی در حالی که مقرر بود بخشی از راه حل نجات شهر باشند عملا به عواملی برای تشدید مشکلات پایتخت تبدیل شدند. یک مورد از جمله میتوان اشاره کرد به یکی از پادگانهای نیروی زمینی ارتش در اتوبان افسریه به مساحت ده هکتار که به عنوان فضای سبز به حدادعادل واگذار شد و بلافاصله در جهت انبوه سازی مجوز تراکم 300 درصد در اختیار آن قرار گرفت. یعنی به حدادعادل زمینی واگذار شد که قیمت آن در حد صفر بود و با یک برگ کاغذ همان زمین را به یکی از گرانترین مستغلات ایران تبدیل کردند. در این میان یک عرصه زیستی دیگر تهران هم به این شکل از دست رفت. دوره قالیباف تا دلتان بخواهد از این پرونده ها هست. به عنوان یکی از کارشناسان کمیته تلفیق طرح جامع شهر تهران نشانی بسیاری از موارد این شکلی را هنوز در ذهن دارم.
به واقع قالیباف ریه های تنفسی شهر را فروخت تا با آن هم همپالگی‌هایش را سیر کند و هم تونل و بزرگراه بسازد. او البته بخشی از مشکل ترافیکی امروز تهران را حل کرد، اما به بهای بی آیندگی شهر. پیش از قالیباف هر باد یا باران دو سه روزی می توانست هوای شهر را صاف نگه دارد اما الان حتی دو ساعت بعد از باران دوباره هوا خاکستری و آلوده می شود. چون خودپالایی شهر به شدت تقلیل رفته و عملا شهر مثل یک چاله عمیق است که آلاینده ها در هوای آن متراکم و متراکمتر می شوند و به سختی راهی برای خروج پیدا می کنند. می توان گفت زخمی که قالیباف به تهران زد زخمی تا ابد خونچکان است چون برای همیشه امکان خودپالایی هوای یک کلان شهر ده میلیونی مسدود به حداقل رسیده است.
@nasserkaramii