#شرح_مثنوی_معنوی_کریم_زمانی
#قصه‌ى_اعرابى_درويش_و_ماجراى_زن_با_او_به_سبب_قلت_و_درويشى
@molaviname

(۲۲۵۶) قُرصِ مَه را قُرصِ نان پنداشته
دستْ، سویِ آسمان برداشته

آن زن عرب صحرانشين از فرط نیاز و شدّت گرسنگی به شوهرش می‌گوید: چنان به گرسنگی گرفتار شده‌ایم که قرص ماه را گرده نان می‌پنداریم و دست به سوی آسمان دراز می‌کنیم که آن قرص ماه را به جای قرص نان بگیریم. [زیرا انسان از شدّت گرسنگی هر چیز را که مشابه نان و غذا باشد، همان چیز می‌پندارد مانند تشنه‌ای که در کویر خشک، سراب را آب می‌پندارد.]

(۲۲۵۷) ننگِ درویشان، ز درویشیِّ ما
روز و شب از روزیْ‌اندیشیِّ ما

درویشان از فقر ما ننگ دارند. بس که ما در روز و شب به فکر رزق و روزی هستیم. زیرا این کار با مشرب درویشان منافات دارد.

(۲۲۵۸) خویش و بیگانه شده از ما، رَمان
بر مثالِ سامری از مردمان

خویشاوند و بیگانه از ما می‌رمند و می‌گریزند، مانند رمیدن سامری از مردم.

[لفظ سامری در سورهٔ طه سه بار ذکر شده. و برحسب نقل قرآن کریم داستان وی بدین قرار است: وقتی که حضرت موسی(ع) برای گرفتن الواح تورات، به مدت چهل روز به کوه طور رفت، شخصی موسوم به سامری از این غیبت بهره برد و مجسمه‌ای زرین از گاو ساخت و لوله‌هایی درون آن کارسازی کرد که هرگاه در آن می‌دمید بانگ گاو به صدا در می‌آمد. به هرحال حضرت موسی(ع) از میقات بازگشت و سامری را محکوم به کیفر «لامِساس» کرد. که گویا «جُذام» بوده است و جذامیان از مردم می‌رمند زیرا می‌دانند که این بیماری نزد آنان منفور است.]

(۲۲۵۹) اگر بخواهم از کسی یک مشت نَسْک
مر مرا گوید: خَمُش کن، مرگ و جَسْک۴

فرضاً اگر از کسی یک مشت عدس بخواهم، بی تردید به من می‌گوید: خاموش و ساکت باش، بمير و دم مزن!


۱. رَمان: رمنده.
٢. ر. ک. اَعلام قرآن، ص ۳۴۲ - ۳۳۸.
۳. نَسْک: عدس.
۴. جَسْک: بلا و رنج.


@molaviname

🌸🌸🌸