این یک دادرسی ابدی است؛
که بعد از فتح خرمشهر (در تاریخ ۳ خرداد ۱۳۶۱) علی‌رغم وجود بستر صلح در عرصه‌ی منطقه/جهان (به اعتراف سرداران خودتان، مثلاً حسین علائی) و پس رفتن #عراق از مواضع اولیه‌اش، در حالیکه به مجرد آتش بس، #ایران برای مذاکره و محکوم کردن صدام دست بالا را داشت؛ چرا به آتش جنگ دامن زدید و در راستای باورهای ایدئولوژیک و اهم آنها #حرم_گشایی جنگ را ادامه داده و عمر و زندگی چند نسل را منهدم کردید؟
چرا به جوانی باکری‌ها، کودکی من و هم نسلانم و آینده بچه‌های امروز رحم نکردید؟
چرا جنگی که می‌شد زیر ۲ سال جمع شود را ۸ سال به درازا کشانده و تلخی‌اش را به ملّت تحمیل کردید؟

گذشته از خسارات جبران ناپذیر مادی و عقب ماندگی‌های غیر قابل وصول فرهنگی، طبق آمارهای خودتان منحصراً تعداد «جانباختگان ایرانی» طی این ۶ سال و حدوداً ۳ ماهِ زايد، پنج برابر بیش از زمانِ آزادسازی خرمشهر بوده.
اینها همه سوای از تعداد بالای مجروحانِ جنگی ایران در طی آن دوره است. بماند که در عراق هم به دلیل بی‌کفایتی رهبرانشان هزاران انسان کشته و مجروح شده و اگر امروز در قید حیات باشند، مثل من و ما گرفتار انواع اختلالات روحی و روانی‌اند.
اى کاش در سوم خرداد ۶۱ جنگ را (آن هم با موضعی برتر) خاتمه می‌دادید تا در سال ۶۷ مجبور به سر کشیدن جام زهر نباشید و بدین سان سایه نکبت بار جنگ هم از سر ما کم می‌شد.
ای کاش با دادگاهی کردن امثال من که گناهمان پرسشگری است، عمر و جوانی و رؤیاهای چند نسل باز می‌آمد.
افسوس که شما همانید! متعهد به اوجب واجباتِ خویش و بی‌اعتنا به زجر ما مردم. شما خود، رنج بزرگ مردمید و ما انکار شما.

#پاره_سنگ
#سوم_خرداد
#مهسا_امینی