منوچهر بختیاری
۲۵ آبان ۱۳۹۸ دومین روز اعتراضات گسترده مردم به گرانی بنزین پویا بختیاری مهندس ۲۷ ساله جوان و ایران‌دوست به میان مردم معترض کرج می‌رود در حالی که فیلمی از خود ضبط کرده و استوری می‌کند، مردم را به شهامت فراخوانده و می‌گوید: «من هم پسر کسی هستم! می‌دونید اومدم اینجا جونم رو به خطر گذاشتم، مادرا، پدرا شما هم بچه‌هاتون رو بگید بیان بیرون!
یکبار برای همیشه این رژیم فاسد و تبهکار رو که چهل ساله مردم عزیز ایران رو بدبخت کرده، از بین ببریم! مردم این فرصت رو از دست ندید.»
دقایقی بعد از ملحق شدن پویا به جمعیت معترض در مقابل چشمان مادرش ناهید شیربیشه با تیری که به سرش اصابت کرد بر زمین می‌افتد.
برای خانواده بختیاری زندگی از ۲۵ آبان ۱۳۹۸ به بعد یک معنا داشت: دادخواهی.
پدر پویا نگذاشت پرچم محبوب فرزندش که آن را درفش حقیقی ایران می دانست بر زمین بیفتد، هر جایی پا می گذاشت به نام پویا به مردم پرچم شیر و خورشید می بخشید.
منوچهر بختیاری کارزار بین‌المللی برای دادخواهی جان فرزندش و کلیهٔ جان‌باختگان نظام جمهوری اسلامی را به راه می‌اندازد و لحظه ای از پا فرو نمی‌نشیند.
او در چهلمین روز مرگ فرزندش با نوشتن نامه‌ای به میشل باشله کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل از مرگ فرزند جوان خود و آزارهایی که کل خانواده بختیاری از بازداشت تا بیکاری و تهدید متحمل شدند باخبر نمود.
وقتی در دی ماه ۱۳۹۸ با زور و تهدید منوچهر بختیاری و برادرش مهرداد را به تشیع جنازه قاسم سلیمانی بردند در پیامی ویدئویی قاسم سلیمانی را «مزدور و آلت‌دست ملاها» نامید و حضور خود را از سر اجبار و با تهدید نیروهای امنیتی اعلام نمود.
منوچهر بختیاری هم اکنون در زندان محکوم به ۳ سال و نیم حبس و ۲ سال و نیم تبعید و ۲ سال ممنوعیت خروج از کشور «به جرم دادخواهی» و پیگیری پرونده کشته شدن پسرش
است، او این حکم را «ناعادلانه» می‌داند و تأکید کرده است که در جریان رسیدگی به پرونده خود از داشتن وکیل بی‌بهره بوده و هیچ گاه از زمان برگزاری جلسات نیز اطلاعی نداشته است، او در آبان ۱۴۰۳ به دنبال وخامت بیماری و عدم دریافت امکانات پزشکی اعتصاب غذا نمود که به درخواست شاهزاده رضا پهلوی بعد از ۹ روز به اعتصاب پایان داد.
منوچهر بختیاری پدری دادخواه است که رژیم جمهوری اسلامی از هیچ شکنجه و آسیبی در حق او و خانواده اش دریغ ننموده، امروز وظیفه خود می دانیم او را به یاد آوریم و مقاومتش در برابر بیداد جمهوری اسلامی را ارج بگذاریم، تا روز آزادی او و همه‌ی دادخواهان.
۲۵ آبان ۱۳۹۸ دومین روز اعتراضات گسترده مردم به گرانی بنزین پویا بختیاری مهندس ۲۷ ساله جوان و ایران‌دوست به میان مردم معترض کرج می‌رود در حالی که فیلمی از خود ضبط کرده و استوری می‌کند، مردم را به شهامت فراخوانده و می‌گوید: «من هم پسر کسی هستم! می‌دونید اومدم اینجا جونم رو به خطر گذاشتم، مادرا، پدرا شما هم بچه‌هاتون رو بگید بیان بیرون!
یکبار برای همیشه این رژیم فاسد و تبهکار رو که چهل ساله مردم عزیز ایران رو بدبخت کرده، از بین ببریم! مردم این فرصت رو از دست ندید.»
دقایقی بعد از ملحق شدن پویا به جمعیت معترض در مقابل چشمان مادرش ناهید شیربیشه با تیری که به سرش اصابت کرد بر زمین می‌افتد.
برای خانواده بختیاری زندگی از ۲۵ آبان ۱۳۹۸ به بعد یک معنا داشت: دادخواهی.
پدر پویا نگذاشت پرچم محبوب فرزندش که آن را درفش حقیقی ایران می دانست بر زمین بیفتد، هر جایی پا می گذاشت به نام پویا به مردم پرچم شیر و خورشید می بخشید.
منوچهر بختیاری کارزار بین‌المللی برای دادخواهی جان فرزندش و کلیهٔ جان‌باختگان نظام جمهوری اسلامی را به راه می‌اندازد و لحظه ای از پا فرو نمی‌نشیند.
او در چهلمین روز مرگ فرزندش با نوشتن نامه‌ای به میشل باشله کمیسر عالی حقوق بشر سازمان ملل از مرگ فرزند جوان خود و آزارهایی که کل خانواده بختیاری از بازداشت تا بیکاری و تهدید متحمل شدند باخبر نمود.
وقتی در دی ماه ۱۳۹۸ با زور و تهدید منوچهر بختیاری و برادرش مهرداد را به تشیع جنازه قاسم سلیمانی بردند در پیامی ویدئویی قاسم سلیمانی را «مزدور و آلت‌دست ملاها» نامید و حضور خود را از سر اجبار و با تهدید نیروهای امنیتی اعلام نمود.
منوچهر بختیاری هم اکنون در زندان محکوم به ۳ سال و نیم حبس و ۲ سال و نیم تبعید و ۲ سال ممنوعیت خروج از کشور «به جرم دادخواهی» و پیگیری پرونده کشته شدن پسرش
است، او این حکم را «ناعادلانه» می‌داند و تأکید کرده است که در جریان رسیدگی به پرونده خود از داشتن وکیل بی‌بهره بوده و هیچ گاه از زمان برگزاری جلسات نیز اطلاعی نداشته است، او در آبان ۱۴۰۳ به دنبال وخامت بیماری و عدم دریافت امکانات پزشکی اعتصاب غذا نمود که به درخواست شاهزاده رضا پهلوی بعد از ۹ روز به اعتصاب پایان داد.
منوچهر بختیاری پدری دادخواه است که رژیم جمهوری اسلامی از هیچ شکنجه و آسیبی در حق او و خانواده اش دریغ ننموده، امروز وظیفه خود می دانیم او را به یاد آوریم و مقاومتش در برابر بیداد جمهوری اسلامی را ارج بگذاریم، تا روز آزادی او و همه‌ی دادخواهان.