حیرتیم اما به وحشتها هماغوشیم ما
همچوشبنم با نسیم صبح همدوشیم ما

هستی موهوم مایک لب‌گشودن بیش نیست
چون‌حباب از خجلت اظهار خاموشیم ما

شور این دریا فسون اضطراب ما نشد
از صفای دل چو گوهر پنبه درگوشیم ما

خواب ما پهلو نزد بر بستر دیبای خلق
از نی مژگان خود چون چشم خس پوشیم ما

بحر هم نتواند از ما کرد رفع تشنگی
جوهریم آب‌ از دم شمشیر می‌نوشیم ما

گاه در چشم تر و گه برمژه‌ گاهی به خاک
همچو اشک ناامیدی خانه بردوشیم ما

شوخ چشمی نیست‌ کار ما به رنگ آینه
چون حیا پیراهنی از عیب می‌پوشیم ما

چشمهٔ بیتابی اشکیم ز توفان شوق
با نفس پر می‌زنیم وناله می‌جوشیم ما

مرکز گوهر برون‌گرد خط‌ گرداب نیست
هر کجا حرفی از آن لب سرزند گوشیم ما

کی بود یارب ‌که‌ خوبان یاد این #بیدل ‌کنند
کز خیال خوشدلان چون غم‌ فراموشیم ما

#بیدل_دهلوی

@llehad