چند تکه تمرین جمع و جور تئاتر، موسیقی و پرفورمنس از جوانان دهه هشتادی و نودی دیدم که شگفت‌زده و البته غرق در لذت شدم.
ترکیبی خالص و هیجان انگیز از خلاقیت، آگاهی، شجاعت و حرف امروز. لحظاتی جلوی چشمانم دیدم که به غایت تکان دهنده بود. چطور توانستند به این میزان، هنرمند باشند؟ و معاصر باشند؟
خیلی مرا ببخشید، اما اگر نخواهم تعارف کنم، هر لحظه‌ی چیزهایی که دیدم می‌ارزید به اکثر چیزهایی که این روزها می‌شود بر پرده یا روی صحنه و استیج دید.
امید، اگر مصداقی داشته باشد، وجود این نسل است، این نسل جذاب، عاصی و کنترل ناپذیر. این نسلِ جسور، شگفت‌انگیز و آگاه، که بی‌شمارند.

پ.ن: این بخش در تاریکی اجرا شد. من چیزی را تاریک نکردم.