📌 این روزها...
این روزها، خیلی درگیر کارها هستم. کارهای آژانس منظم و برنامه توسعۀ آن را دارم و به دنبال شرکای تجاری مناسب هستم. خیلی وقتم را می‌گیرد. در کنار آن، مشاوره‌هایم به کسب و کارها را هم دارم.
کلاس‌هایم در دانشگاه تهران و سازمان مدیریت صنعتی هم هست. البته این کلاس‌ها نه تنها خسته‌ام نمی‌کنند، بلکه واقعاً مرا به وجد می‌آورد. همراهی و هم‌مسیر بودن با جوانان با انگیزه و مشتاق و امیدواری که دارند خودشان را برای رشد و حرکت در مسیر موفقیت آماده می‌کنند واقعاً انرژی بخش است. انگیزه‌ام را دوچندان می‌کند. امیدواری‌ام به آینده را بیشتر می‌کند.
تا عصر معمولاً کارهای ایران را انجام می دهم و تازه از ساعت 4 و 5 عصر، کارهای تورنتو شرکت آپتیموم در کانادا و پروژه‌های دیجیتال مارکتینگ آپتیموم در کانادا را دارم.
دو سه استارتاپ خوب ایرانی هم که در حال توسعه بازارشان در فضای بین المللی هستیم هم خیلی وقت می‌گیرد.
خلاصه که خیلی شدید درگیرم. تقریبا هر روز از شش صبح تا 10و 11 شب.
اما این وسط‌ها، دیدار با دوستان، حضور در رویدادها، دیدار دانشجویان، سر زدن به فامیل و بستگان را هم دارم و کوتاهی نمی‌کنم.
یکی از لذت‌بخش‌ترین کارهایم در ایران، همین دیدار با دوستان و عزیزتنم است.
آنچه در تصویر می‌بینید، چند پیرمرد نیستند! این‌ها رفقای 30 سالۀ من هستند. همگی مهندسان کارکشته و استخوان خورد کرده و کاربلد. شاید کم‌خروجی‌ترین و کارنابلدترین و معمولی‌ترینشان من باشم. هر کدام رزومه‌ای سنگین و پر از کارهای بزرگ دارند. برخی پروژه‌های ملی و بین‌المللی را مدیریت کرده و می‌کنند.
از سال 1374 در رشته مهندسی کامپیوتر، گرایش نرم‌افزار، با هم بوده‌ایم. هر کدام مسیری را رفته‌ایم. بیش از آنها که در ایران مانده‌اند، در خارج از ایران هستند. در تورنتو 27 نفر از هم‌دوره‌ای ها هستند. در ونکوور، پنج شش نفرشان را دیدم. در سیدنی، سه چهار نفر. در ملبورن، یکی دو نفر. تعدادی هم در انگلیس و آلمان و آمریکا و فرانسه و بلژیک و ترکیه هستند.
چند روز پیش، دور هم جمع شدیم. با هم از سال‌های گذشته صحبت کردیم و از آنچه پیش‌رو است. خوشحالم که هر جای دنیا که می‌روم تعدادی از دوستانم را می‌بینم که با قدرت، ادامه می‌دهند و تلاش می‌کنند. خوشحالم که ارتباطاتم را سال‌ها حفظ کرده‌ام. خوشحالم که دوستان خوبی دارم که می‌توانم با آنها حرف بزنم، درد دل کنم، راهنمایی بگیرم، مشورت کنم.
شما چطور؟ آیا هنوز با دوستان 10، 20 یا 30 سال پیش خود، دور هم جمع می‌شوید؟ آیا مثل ما، خاطرات خوش (و بعضاً ناخوش) را مرور می‌کنید؟ آیا به اتفاقات آن روزها می‌خندید؟ آیا دوستان سی‌ساله‌ای دارید که بتواید با آنها هر حرفی بزنید؟ بدون اینکه نگران تبعات باشید؟
🔘 کار و کسب دیجیتال، عادل طالبی
☑️ @kar_kasb
این روزها، خیلی درگیر کارها هستم. کارهای آژانس منظم و برنامه توسعۀ آن را دارم و به دنبال شرکای تجاری مناسب هستم. خیلی وقتم را می‌گیرد. در کنار آن، مشاوره‌هایم به کسب و کارها را هم دارم.
کلاس‌هایم در دانشگاه تهران و سازمان مدیریت صنعتی هم هست. البته این کلاس‌ها نه تنها خسته‌ام نمی‌کنند، بلکه واقعاً مرا به وجد می‌آورد. همراهی و هم‌مسیر بودن با جوانان با انگیزه و مشتاق و امیدواری که دارند خودشان را برای رشد و حرکت در مسیر موفقیت آماده می‌کنند واقعاً انرژی بخش است. انگیزه‌ام را دوچندان می‌کند. امیدواری‌ام به آینده را بیشتر می‌کند.
تا عصر معمولاً کارهای ایران را انجام می دهم و تازه از ساعت 4 و 5 عصر، کارهای تورنتو شرکت آپتیموم در کانادا و پروژه‌های دیجیتال مارکتینگ آپتیموم در کانادا را دارم.
دو سه استارتاپ خوب ایرانی هم که در حال توسعه بازارشان در فضای بین المللی هستیم هم خیلی وقت می‌گیرد.
خلاصه که خیلی شدید درگیرم. تقریبا هر روز از شش صبح تا 10و 11 شب.
اما این وسط‌ها، دیدار با دوستان، حضور در رویدادها، دیدار دانشجویان، سر زدن به فامیل و بستگان را هم دارم و کوتاهی نمی‌کنم.
یکی از لذت‌بخش‌ترین کارهایم در ایران، همین دیدار با دوستان و عزیزتنم است.
آنچه در تصویر می‌بینید، چند پیرمرد نیستند! این‌ها رفقای 30 سالۀ من هستند. همگی مهندسان کارکشته و استخوان خورد کرده و کاربلد. شاید کم‌خروجی‌ترین و کارنابلدترین و معمولی‌ترینشان من باشم. هر کدام رزومه‌ای سنگین و پر از کارهای بزرگ دارند. برخی پروژه‌های ملی و بین‌المللی را مدیریت کرده و می‌کنند.
از سال 1374 در رشته مهندسی کامپیوتر، گرایش نرم‌افزار، با هم بوده‌ایم. هر کدام مسیری را رفته‌ایم. بیش از آنها که در ایران مانده‌اند، در خارج از ایران هستند. در تورنتو 27 نفر از هم‌دوره‌ای ها هستند. در ونکوور، پنج شش نفرشان را دیدم. در سیدنی، سه چهار نفر. در ملبورن، یکی دو نفر. تعدادی هم در انگلیس و آلمان و آمریکا و فرانسه و بلژیک و ترکیه هستند.
چند روز پیش، دور هم جمع شدیم. با هم از سال‌های گذشته صحبت کردیم و از آنچه پیش‌رو است. خوشحالم که هر جای دنیا که می‌روم تعدادی از دوستانم را می‌بینم که با قدرت، ادامه می‌دهند و تلاش می‌کنند. خوشحالم که ارتباطاتم را سال‌ها حفظ کرده‌ام. خوشحالم که دوستان خوبی دارم که می‌توانم با آنها حرف بزنم، درد دل کنم، راهنمایی بگیرم، مشورت کنم.
شما چطور؟ آیا هنوز با دوستان 10، 20 یا 30 سال پیش خود، دور هم جمع می‌شوید؟ آیا مثل ما، خاطرات خوش (و بعضاً ناخوش) را مرور می‌کنید؟ آیا به اتفاقات آن روزها می‌خندید؟ آیا دوستان سی‌ساله‌ای دارید که بتواید با آنها هر حرفی بزنید؟ بدون اینکه نگران تبعات باشید؟
🔘 کار و کسب دیجیتال، عادل طالبی
☑️ @kar_kasb