این دستورنویسان هریک که پس از دیگری آمده‌اند، توتی‌وش گفته‌ی دیگران را بازگفته و از روش‌های پیشگامان پیروی کرده‌اند. گاه یکی از آن‌ها در بودن چیزی به نام ×موصول× یا نبودن چیزی به نام ×رابطه× پا از گلیم گسترده‌ی استادان درازتر کرده و جستاری نو به‌میان کشیده، ولی همگی راه‌هایشان به همان نوشته‌های «میرزاحبیب» و «استاد قریب» پایان پذیرفته. چنان این دستورنویسان در تازی‌بازی خویش فرورفته‌اند که هرگز به یاد نیاورده‌اند که برای چیزی به نام «زبان پارسی» دستور می‌نویسند. زبان پارسی برای آنکه درست گفته و درست نوشته شود، ابزارهای خودی می‌خواهد، با ×مصدر مرخّم× و ×صیغه‌ی مبالغه× نمی‌‌توان برای پارسی‌گوی، دستور زبان نوشت.

📕نخستین دستور
✍زنده‌یاد استاد پرتو

@jonbeshezabanepak