بالاخره یک جایی دل می‌کَنی، بالاخره یک جایی می‌پذیری که فایده‌ای ندارد، یک‌جایی دست می‌کشی، در نهایت سرعت و عادت، می‌زنی روی ترمز و دور می‌زنی و بر می‌گردی.
تمام عمر روی مسیر اشتباه اصرار می‌کنی و بالاخره یک‌جایی به خودت می‌آیی و می‌بینی که نه اشتباه و رنج را دوست داری و نه از آن نفعی می‌بری، فقط به آن عادت کرده‌ای و آنقدر خسته‌ای که حال و حوصله‌ای برای تغییر نداری.
ولی همت که کنی و مسیر را که عوض کنی تازه می‌فهمی که تا امروز اصلا زندگی نمی‌کردی و چه خطای بزرگی کردی که تمام عمر، روی اشتباهت ایستادی و روی ناخوشِ جهان را دیدی و به همان تاریکی و عذابِ تحمیل شده تن سپردی و هم خودت را و هم دیگران را بارها و بارها و بارها به ستوه آوردی، چون جسارتِ بریدن و رها کردن نداشتی...
یادت باشه همیشه حرکت کردن به جلو به معنی رها کردن نيست یه سری چیزها پشت سرت هستش.
@jadoyedanaye