‍ انسانی که دچار انزوا و بی‌خویشتنی شده در نظام‌های توتالیتر از واقعیت فاصله می‌گیرد و به اسطوره‌گرایی روی می‌آورد و این همان ماده خام و لازم برای توتالیتاریسم است که ایدئولوژی خود را بر روی آن شکل می‌دهد. 
در «داگویل» افراد، اسطوره خود را  «تام» می‌دانستند؛ تام نقش رهبر دهکده را داشت. وجود مردم داگویل به تام بستگی داشت و رهبری‌ کردن تام به جامعه داگویل. امتیاز منحصر به‌فرد او در این دهکده این بود که به‌دلیل دریافت حقوق بازنشستگی پزشکی پدرش لازم نبود مانند بقیه مردم از صبح تا شب کار کند درنتیجه تمام وقت خود را برای رهبری مردم صرف می‌کرد. 
رهبران جامعه توتالیتر در تلاش‌اند تا جامعه‌ای متشکل از افراد جدا جدا و ذره ذره شده بیافرینند که همانند آن تاکنون دیده نشده است و رویدادها یا مصایب روزگار به‌تنهایی نمی‌توانستند چنین وضعی را به وجود آورند. تام به صورت غیرمستقیم هدفش تشکیل و ساماندهی افرادی با مغزهایی تکه پاره و تولید و بازتولید شهروندانی توده‌وار بود؛ افرادی که هر هفته در سالنی جمع می‌شدند و به صحبت‌های تام که مسئولیت کشیش را هم در داگویل داشت گوش می‌دادند. این سلسله سخنرانی‌ها و روابط تام با مردم باعث می شد که عرصه وجود و فعالیت مستقل مردم در دهکده کاملا حذف شود؛ حال آنکه یکنواختی توده کاملا ناهمگن یکی از شرایط اساسی توتالیتاریسم به شمار می‌آید.
✍ #فائزه_فتحی_رستمی
🎥 Dogville 2003
Join 👉 @honar7modiran