Репост из: "حافظ‌پژوهی -تماشاگه راز"
غم زمانه
اگر چه غمزة بی-دادِ یار، خُون‌ریزست
خَوشم که غَمزة چَشمَش به خُونِ من، تیزست
بِنه به خَنجرِ بی-داد سر که غَمزة چَشم
از آن چو چَشم صُراحی، همیشه خُون‌ریزست
به وقتِ گُل، مَیِ گُلگونِ مُشک‌بُو باید
که مَی‌پرست، هواخواهِ جامِ لب‌ریزست
مگر شُوَد ز گُلِ سرخ و شاخِ باده گریز؟!
پیاله گیر که اکنُون نه وقتِ پرهیزست
ز باده، زُود رَوَد نام-و-ننگِ ما بر باد
چُنین که باده فَرَح‌بخش و باد، گُل‌بیزست
به دستِ باده-و-باد آن دلی بُوَد شادان
که خاطرِ غمِ شیرین ز شُورِ پرویزست
شبی که زلف تو دیدم به خواب در شبِ تار
از آن زمان شُده رُوزم سیه، چو شَبدیزست
به چَشم‌زخمِ زمانه ز دَرد می‌سُوزم
که چَشمِ شُور به ریشِ جگر، نمک‌ریزست
غمِ زمانه مَخَور جلوه! تا به دَورِ زمان
دلِ تو بستة آن زلفِ فتنه‌انگیزست
میرزا جلوه گیلانی (دکتر شکوهی)
1402/09/24
اگر چه غمزة بی-دادِ یار، خُون‌ریزست
خَوشم که غَمزة چَشمَش به خُونِ من، تیزست
بِنه به خَنجرِ بی-داد سر که غَمزة چَشم
از آن چو چَشم صُراحی، همیشه خُون‌ریزست
به وقتِ گُل، مَیِ گُلگونِ مُشک‌بُو باید
که مَی‌پرست، هواخواهِ جامِ لب‌ریزست
مگر شُوَد ز گُلِ سرخ و شاخِ باده گریز؟!
پیاله گیر که اکنُون نه وقتِ پرهیزست
ز باده، زُود رَوَد نام-و-ننگِ ما بر باد
چُنین که باده فَرَح‌بخش و باد، گُل‌بیزست
به دستِ باده-و-باد آن دلی بُوَد شادان
که خاطرِ غمِ شیرین ز شُورِ پرویزست
شبی که زلف تو دیدم به خواب در شبِ تار
از آن زمان شُده رُوزم سیه، چو شَبدیزست
به چَشم‌زخمِ زمانه ز دَرد می‌سُوزم
که چَشمِ شُور به ریشِ جگر، نمک‌ریزست
غمِ زمانه مَخَور جلوه! تا به دَورِ زمان
دلِ تو بستة آن زلفِ فتنه‌انگیزست
میرزا جلوه گیلانی (دکتر شکوهی)
1402/09/24