Пистолет

But when you cry, I explode inside.

زندگی سرتاسر رنج و عذاب است.

"جاه‌طلبی و آرزو مرا پایدار نگه می‌دارد، اما رشته ای پنهان از اندوه مرا نگران می‌کند."

بدون این دیونه خیلی مست بوده نرو .

اگه بهت گفتم بری

حتی وقتایی که ادامه دادنت بهم آسیب میزد باز ادامه دادمت.

داخل رویای آبیم به آغوش میکشمت .

تو این دنیا هیچی به اندازه دوست داشتن تو نتونست ضعیفم کنه.

گفتی خسته ای تو تکسات ، باشه رفتم حالا پیدام کن.

راس ساعت سه صبح، غم تمام وجودم را گرفت. سکوت سنگین شب آن‌قدر در جانم نفوذ کرده بود که صدای نفس‌هایم مثل فریادی در بیابان می‌پیچید. چشم‌هایم خسته بود، ولی دل بی‌قرار، و همین بی‌قراری مرا تا مرز رؤیا کشاند.
خواب دیدم… تو را. تو را که دیگر نیستی، تویی که حالا فقط در خواب پیدایت می‌شود.
در خواب، بی‌هیچ واهمه‌ای آمدی، لبخند زدی و مرا در آغوش گرفتی. آغوش تو گرم بود، امن بود، شبیه همان روزهایی که هنوز همه‌چیز ساده بود، شبیه لحظه‌ای که فکر می‌کردم دنیا با تو کامل است.
بغضی در گلوی خوابم نشست. نه حرفی زدم، نه سوالی، فقط بوی تو را نفس کشیدم و گذاشتم لحظه بگذرد، چون می‌دانستم بیداری بی‌رحم است، می‌دانستم که صبح همه‌چیز را ازم می‌گیرد.
شاید حق با تو بود. شاید واقعاً این آغوش، این نزدیکی، این آرامش… فقط در خواب ممکن است. شاید واقعیت همین تنهایی‌ست، همین دلتنگی ممتد که هیچ‌وقت پایانی ندارد.
من مانده‌ام با شهری که تو در آن نیستی، با خیابانی که از تو رد نمی‌شود، با ساعتی که سه صبحش را هیچ‌کس نمی‌فهمد.
و حالا، بیدار شده‌ام، خالی‌تر از همیشه، با دستی که آغوشت را گم کرده، با چشمی که تصویرت را گریان به خاطر دارد.
اگر می‌توانستم در همان خواب بمانم، همان‌جا که بودی، همان‌جا که با تو فرق می‌کرد…
اما این‌جا بیداری‌ست. و تو نیستی.
و دلتنگی، تنها چیزی‌ست که همیشه با من می‌ماند.

تو ایران به بچه هایی که افسردگی دارن ،میگن ؛ ماشالله بیشتر از سنش میفهمه.

تو هیچوقت نفهمیدی من چقدر شب‌ها بیدار موندم و به این فکر کردم که چرا برات کافی نبودم.

′Cause I can′t fall in love with you

God, I hope it all goes away