قانونگریزی در سینمای ایران🔸ساعت ۶ صبح ثابت میکند مهرانِ مدیری مالِ ساختنِ سینمای غیر کمدی نیست و اخیراً هم کمدیهای او نیز چَنگی به دل نمیزنند. سینما به باورِ من جریان و ژانرِ اجتماعی ندارد بلکه باید حرفِ اجتماعی زدن و جریانِ اجتماعی ساختن در درامِ خود را بلد باشد.
🔸سینما برای جامعه ساخته شده. سینمایی که از دلِ جامعه بیرون نیاید یک سینمای آب دوغ خیاری و مَن درآوردی است. این سینمایی که ازش حرف میزنیم، سینمای اینروزهای ایران، یک واپسگرایی ویژه در اندیشهی خود دارد. سینمایی که به دنبالِ رفتارهای ضدِّ فرهنگی و ساختِ اجتماعی با آنتولوژیِ قبل از یک انقلابِ فرهنگی قانون امروز را نَقض میکند و بعد هم منتقدی مانندِ: فراستی، در پوشش سینما بر طبل تاسیانی آن میکوبد تا با «معاویه» احمد مدحت مقایسه شود.
🔸سینما نباید قانونگزاری کند. این فکت بنا به خیالِ آدمی قرار داده شده. اگر خیال بخواهد قانون نویس شود سنگ روی سنگ بند نمیشود. سینمای مدیری در «ساعت ۶ صبح» یک خیالِ متوهمانه است.
یادداشت علی رفیعی وردنجانی در فارس تعاملی را
اینجا بخوانید
@Fars_Chb