سومین فیلمی که امسال از جشنواره فجر دیدم، «بازی را بکش» بود.

«بازی را بکش» ساختاری تقریباً مشابه فیلم «شنای پروانه» دارد. شاید مقایسه‌ی این دو فیلم چندان درست نباشد، اما می‌تواند نتیجه‌ی خوبی به همراه داشته باشد. زندگی قهرمان با حادثه‌ای که برای برادرش رخ می‌دهد، از تعادل خارج می‌شود و او تلاش می‌کند تعادل را بازیابی کند.
فیلم پتانسیل آن را داشت که مخاطب برایش زار بزند، اما عدم شخصیت‌پردازی قوی، و انتخاب نامناسب بازیگر نقش اصلی، از عواملی بودند که مانع از وقوع این امر شدند. محسن کیایی بازی خوبی ارائه داد، اما نقش مناسبی برای او نبود. با وجود داستانی قوی‌تر از «شنای پروانه»، به دلایل ذکرشده، همذات‌پنداری با شخصیت اصلی به خوبی شکل نگرفت. از دیگر مشکلات فیلم می‌توان به دیالوگ‌های معمولی، چند نمای اضافی، و عدم منطق روایی در بخشی از فیلم اشاره کرد. اما تحول شخصیت، از کسی که مرتکب فساد می‌شود به کسی که در برابر فساد می‌ایستد و تبدیل تقابل قهرمان با فرد به تقابل با جامعه، از نکات مهم فیلم بود که به‌خوبی به آن پرداخته شده است. ریتم فیلم در نیمه‌ی دوم بهتر شد و کسی در سالن فرصت خوردن چیپس و پفک را پیدا نکرد.

در نهایت، «بازی را بکش» فیلم خوبی بود و نمره‌ی چهار از ده را از من می‌گیرد.