دیروز با یکی از مراجعینم که دانشجوی پزشکیاست گفتگو میکردم. سوالی پرسید.
"با زخمها و ناراحتیهای دوستان و اطرافیانم چه کنم؟"
گفت: چند روز است که درگیرش هستم. شبها توی ذهنم با خودم حرف میزنم، تحلیل میکنم، دلخور میشوم، اما هنوز پاسخی برایش ندارم
به او گفتم هوش هیجانی در چنین موقعیتهایی خیلی کمککننده است، اما نیاز به تمرین و تکرار دارد. موقع گفتگو احساس کردم قدرت کلام را باور ندارد که لحن ما، انتخاب واژههایمان، چقدر میتوانند رابطهای را نجات دهند یا از پا بیندازند.
با لحن مطمئنی گفت: "هر کسی باهام بد حرف بزنه، میذارمش کنار. دیگه کاری باهاش ندارم."
ازش پرسیدم: «با این دیدگاه کسی برات میمونه؟»
بعد برایش مثالی آوردم تا قدرت لحن را بهتر درک کند. گفتم: فرض کن این روزها سرت شلوغ است و خودت را برای امتحانات پایانترم آماده میکنی. حالا یکی از دوستانت بهت پیام میده و میگه: «محسن، درساتو خوندی؟»
و دیگری پیام میده: «راستی برای شبهای امتحان چه برنامهای داری؟»
خودش خندید. معلوم بود اثر کرده. گفت دومی حس خیلی بهتری داره، انگار طرف داره حمایتم میکنه.
بعد مکث کرد. گفت: «امروز میرم با دوستم که از حرفاش آزرده شده بودم، صحبت میکنم. ببینم چرا اونجوری گفت و منظورش چی بود.»
همین، برای من نشونهی تغییره. گفتوگو همیشه از جایی شروع میشه که بهجای قضاوت، تصمیم میگیریم بفهمیم. بهجای حذف کردن، گفتوگو رو انتخاب می کنیم.
اونجاست که زخم و درد، کمکم فرصت ترمیم پیدا میکنه.
فاطمه داداشی
💪انسان20
🆔
@ensane_2020 #قدرت_کلام
#مهارتهای_ارتباطی
#هوش_هیجانی