دنبال چیزی می‌گردم که دوست داشته باشم، تو آدما، تو نوشته‌ها، پیداش نمی‌کنم. جهان از چیزی که بتونه سر ذوق بیارتم خالی شده. اون شور و هیجانی که در مواجهه با آدمایِ جدید و جالب به‌وجود میاد از من رفته؛ شایدم دیگه چنین آدمایی وجود ندارن؛ اونایی که اونقدر خاصن که به‌طور همزمان تو رو دچار شگفتی و حسرت می‌‌کنن: عجب آدم باحالیه! کاش منم مثل اون بودم! پس اون آدما کجان؟ حتی آدمایی که قبلاً اینطوری به‌نظر می‌رسیدن هم دیگه اینجوری نیستن. چی اون هاله شگفت‌انگیزشون رو از بین برده؟ درگیر چی شدن که گرد معمولی‌بودن روشون پاشیده؟