گاهی بعضی از غم‌ها انقدر عظیم است که مصیبت دیده، بعد از تحمل آن درد و رنج
دیگر در مقابل چیزی نمی‌شکند
در واقع شاید چیزی هم برای شکسته شدن باقیمانده نمانده.
نمونه اش میشود همین که
وقتی خبر شهادت مالك اشتر رحمه الله، به امیرالمومنین علیه السلام رسيد، مولای ما فرمود:

مالك!
مالك چه بود!
به خدا سوگند، اگر كوه مى بود، كوهى بى همتا و سرافراز بود و اگر صخره اى بود، صخره اى سخت بود كه سم هيچ ستورى آن را نمى سود و هيچ پرنده اى به اوجش نتوانست پريد.
آگاه باشید بخدا سوگند مرگ تو ای مالک، جهانی را ویران و جهانی را شاد می سازد یعنی اهل شام را خوشنود و عراق را خراب می گرداند، بر مردی مانند مالک باید گریه کنندگان بگریند، آیا یاوری مانند مالک دیده می شود، آیا مانند مالک کسی هست، آیا زنان از نزد طفلی بر می خیزند که مانند مالک شود...

به گمانم برای نسل ما هم عظیمتر از غم فراق حاج قاسم و سید حسن نصرالله عزیز وجود ندارد
گویی بعد از این عزیزان
غمی ما را از پا در نخواهد آورد...

@Del3da