من قبلا خیلی روی رفتارِ کسایی که دوسشون داشتم حساس بودم، اینجوری که بیشتر اوقات بدونِ هیچ دلیلِ قانع کننده ای ازشون ناراحت میشدم؛
اما الان نه تنها شخصی نمیتونه ناراحتم کنه بلکه حتی وقتی چیزیم ناراحتم میکنه رو لازم نمیبینم که بیان کنم؛
این روزا به این نتیجه رسیدم که وقتی آدمی منو دوست داشته باشه و واسم ارزش قائل داشته باشه، اصلا نیاز نیست بودنمو واسش یادآوری کنم؛
راستش کارَم از بچه بازی و با خیلیا بودن گذشته، الان فقط دنبال آرامشم؛
نه تنها الان، بلکه تا آخر عمر به آدمی که منو به همه ترجیح نمیده نیاز ندارم.

@DeIban