اگر از من بپرسند بزرگترین ضعف اخلاقی چیست پاسخم این است: خشم بی‌مهار و غضب نامتناسب. گمان می‌کنم این صفتی است که متهم ردیف اول در بسیاری از رنج‌هایی است که ما برای خود و دیگران فراهم کرده‌ایم. به‌عنوان کسی که تاحدودی زودخشم بوده‌ام می‌توانم در این داوری به قول امروزی‌ها به تجربه زیسته خود اتکا داشته باشم.
سخاوت برترین فضیلت است چون لذت را توزیع می‌کند و کسانی را در این بهترین تجربه بشری شریک می‌کند و غضب بی‌حساب و خشم بی‌مهار بدترین رذیلت است چون رنج و زجر بسیار می‌آفریند و گاه به مرز اهانت و ضرب و جرح روحی و جسمی و حتی قتل می‌رسد، که گاه عوارض و عواقب سخت و فشارهای روحی فراوان برای دو طرف دارد.
بارها به خود و برای خود گفته‌ام حق با خشمگین نیست حتی وقتی که حق با او است؛ و شاید حتی وقتی که خشم او به حق است.

خوشا به حال کسانی که دیر خشمگین می‌شوند و اگر شدند ارتفاع و طول و عمق آن متناسب با موضوع برانگیزاننده خشم است.
خوشا به حال کسانی که می‌کوشند لااقل با استناد به پوچی این‌دنیا به خود القا کنند که این میزان از خشم توجیهی ندارد

•منقول