در آینه ی ماشین به چهره‌ی نا واضح خود خیره میشوم..
به خود می اندیشم..
چیزی انگار درون وجودم از هم پاشیده‌‌..
انگار آرام و قرار ندارم..
به آسمان تیره و بارانی خیره میشوم..
خودم را در آن مییابم..
قلبم مثل گذشته نیست..
روحمم..
انگار بخشی از وجودم لابه لای آن ابر ها و تیرگی ها گم شده..
راننده ی بغل دستم می گوید: امروز چندمه؟
با خود فکر میکنم چقدر دلش خوش است به زندگی!
مگر از غم ها و رنج های دنیا آگاه نیست؟
پشت سرم بچه ای برای مادر شعر می خواند..
فکر میکنم: اگر این کودک می دانست در بزرگسالی چه بر سرش می آید.. هیچ وقت اینگونه، شاعرانه، و با خیال رها، آواز نمی خواند..
چشمانم را می بندم.. سیاهی است و سیاهی...
چشمانم را باز که میکنم نیز سیاهی دورم را احاطه کرده.. می‌دانم! میدانم از قلبم نشأت گرفته میدانم..
فا؛