انجمن سبز چیا

بیانیەی انجمن‌های مدنی مریوان به مناسبت روز جهانی کارگر

🔹کارگران؛ از وعده‌های کرامت تا واقعیت‌های فلاکت

چهار دهه از وعده‌های بزرگ انقلاب ۵۷ درباره‌ی عدالت اجتماعی و حمایت از طبقات فرودست می‌گذرد، اما کارگران، این ستون‌های اصلی اقتصاد کشور، همچنان زیر بار بی‌عدالتی‌ها، گرانی، بی‌ثباتی شغلی و سیاست‌های ناعادلانه اقتصادی گرفتارند. گفتمان رسمی که روزگاری مدعی پایان دادن به نابرابری و سلطه اقتصادی بود، امروز خود در قلب سازوکاری ایستاده است که شکاف‌های طبقاتی را عمیق‌تر کرده و عدالت اجتماعی را به حاشیه رانده است.
دولت به عنوان بزرگ‌ترین کارفرما، دستمزد کارگران را در پایین‌ترین سطح ممکن نگه داشته، در حالی‌که هزینه‌های زندگی روز به روز افزایش می‌یابد. قوانین حمایتی از کارگر، یا اجرا نمی‌شوند یا چنان تدوین شده‌اند که در عمل به نفع سرمایه‌داران و نهادهای شبه‌دولتی‌اند. روند خصولتی‌سازی و رانت‌محوری نیز باعث تعطیلی صنایع کوچک و متوسط و گسترش بیکاری شده است. نیروی کار تحصیل‌کرده و ماهر یا مهاجرت می‌کند یا به مشاغل موقت و فاقد امنیت شغلی روی می‌آورد.
روز جهانی کارگر، فرصتی است برای یادآوری نقش کلیدی کارگران در توسعه و تولید، و نیز روزی است برای اعتراض به بی‌عدالتی‌های نهادینه‌شده. شعار «اتحاد و آزادی» که در خیابان‌های جهان طنین‌انداز می‌شود، در ایران با سرکوب، سانسور و محدودسازی تشکل‌های مستقل کارگری پاسخ داده می‌شود. در چنین شرایطی، صحبت از کرامت کارگر، بدون تغییر بنیادین در سیاست‌گذاری‌ها، جز شعاری تهی نیست.

ما تشکل‌های مدنی مریوان باور داریم که تغییر وضعیت کارگران نیازمند بازنگری جدی در سیاست‌های اقتصادی، به رسمیت شناختن تشکل‌های مستقل کارگری، و حذف مداخلات امنیتی در فعالیت‌های صنفی است. امنیت شغلی، دستمزد عادلانه، برخورداری از بیمه و خدمات رفاهی، پایه‌ترین خواسته‌های کارگران است.
در این میان، مناطق کوردستانی در ایران، با نوعی بی‌عدالتی مضاعف مواجه‌اند که در دو سطح قابل شناسایی است: نخست، محرومیت ساختاری که نتیجه‌ی سیاست‌های تمرکزگرایانه، توسعه‌نیافتگی زیرساخت‌ها، و توزیع ناعادلانه منابع ملی است؛ و دوم، محدودیت‌های مضاعف سیاسی و مدنی که فضای فعالیت آزاد اجتماعی، صنفی و مدنی را محدود کرده است.
بسیاری از کارگران در این مناطق، به دلیل نبود فرصت‌های شغلی پایدار، ناگزیر به اشتغال در فعالیت‌های غیررسمی، موقت و پرخطر مانند کولبری روی می‌آورند؛ شغلی که طبق گزارش سازمان‌های حقوق بشری، طی سال‌های اخیر ده‌ها کشته و مجروح در پی تیراندازی نیروهای مرزی بر جای گذاشته است.
صدای کارگران کورد نه یک تهدید، بلکه بخشی جدایی‌ناپذیر از راه‌حل ملی برای برون‌رفت از بحران معیشتی و ساختاری است. بدون توسعه‌ی متوازن منطقه‌ای، تقویت نهادهای مدنی مستقل، و پایان دادن به نگاه امنیتی به مطالبات صنفی و اجتماعی، نمی‌توان انتظار بهبود پایدار در وضعیت طبقه کارگر داشت.

در شرایط کنونی، بیش از هر زمان دیگری، تقویت همبستگی جمعی، گسترش سازمان‌یافتگی نهادهای کارگری، و پشتیبانی مؤثر از حقوق اساسی کارگران ضروری است؛ حقوقی که بنیان هر نظام اجتماعی عادلانه و هر جامعه‌ی پایدار و رو به توسعه را تشکیل می‌دهند.

🔸شورای مرکزی انجمن‌های مردم‌نهاد شهرستان مریوان

۱. انجمن فرهنگی-ادبی روجیار
۲. کانون سلامت ژین
۳. کانون علمی-فرهنگی رونان
۴. انجمن سبز چیا
۵. انجمن فرهنگی-ادبی مریوان
۶. کانون فرهنگی-هنری وژین
۷. اتحادیه ماموستایان آیینی مریوان و هورامان
۸. انجمن پیشگیری از اعتیاد ژیانه‌وه

١٠ اردیبهشت ۱۴۰۴

@chya_ngo