اگه شما یک کفش رو در بازار زیر قیمت واقعی‌اش بفروشین، می‌تونین فردای اون روز کفش دیگری و یا همون کفش رو باز به قیمت اصلی خودش بفروشین. اما در بازار هنر، وضع طور دیگه‌ایه. اگه شما قیمت یک تابلوی نقاشی رو ۳۰۰ هزار دلار تعیین کنین و تابلو زیر اون قیمت به فروش برسه، دیگه به‌سختی می‌تونین آثار اون هنرمند رو به قیمت واقعی‌شون برای فروش بذارین. به همین خاطر یک بازه‌ی تخمینی رو برای اثر در نظر می‌گیرن تا ریسکِ فروش زیر قیمت واقعی کم بشه. تخمینِ پایین و تخمینِ بالا. ضمنا از لحاظ روانی هم این موضوع باعث می‌شه که خریداران باور کنن که قیمت حقیقی حتما در همین بازه‌اس و نمی‌تونه کمتر از قیمت تخمینِ پایین باشه.
امسال در حراج کریستیز لندن، از بین ۸۵ اثر فقط ۸ اثر کمتر از قیمت تخمینِ پایین به فروش رفتن. رتبه‌ی اول فروش، یک طراحی از پیکاسو بود که ۳۴۰٪ بالاتر از تخمینِ پایین به فروش رفت.
اما این طراحی از مارک شاگال ۴۰۰۰٪ بیشتر از قیمت تخمینِ پایین‌اش به فروش رفت. یک دلیل‌اش اینه که این اثر هیچ‌وقت تا حالا وارد حراج نشده بود و این اولین بار بود که برای فروش گذاشته می‌شد.

Marc Chagall, Au bord de la rivière, 1930

@zibaishenasi