در کنار پیامهای لطفآمیز و مستقیمی که در این ماهها به خصوص از دوستان قدیمیتر بهم میرسه، گهگاه به گوشم میرسه که پشت سرم میگن این از وقتی که رفت اونور، تغییر کرد. حالا که چی مثلا؟ آدم میره اونور، وحی اومده که تغییر نکنه؟ اتفاقا تغییر محل زندگی آدم، با اینکه دیدگاهاش تغییر کنه بیشتر سنخیت داره تا اینکه دیدگاهاش تغییری نکنه. یا من چی کار کنم که برونریزی و ذاتنمایی کثیف اپوزیسیون جمهوری اسلامی در جنبش تباه ز.ز.آ، با سفرم همزمان شد؟
من خدا رو اتفاقا خیلی شاکرم که در ماههای حساس اخیر در جایی بودم که ریاکشن تعداد قابل توجهی از مسلمانان، اعم از شیعه و غیرشیعه، مذهبی و غیرمذهبی و سکولار و عرب و غیرعرب رو به حوادث مهم دنیا میتونستم مستقیم ببینم یا جویا بشم و نظرشون رو بفهمم. شاید اگر چنین امکانی نداشتم، قضاوتهام کامل نبودن.
ولی خوب اونایی که این حرفا رو میزنن توجه ندارن که من این تیپ مواضع رو همیشه داشتم. مثلا بهشون یادآوری میکنم من همونی هستم که در تشییع سردار سلیمانی شرکت کرد و سر این شرکت با بعضیا بحث داشتم. شما دیر شناختید مشکل از خودتون بوده. جنس من الحمدلله همیشه کم و بیش با عقدهای جماعت متفاوت بوده و انشاءالله همیشه همینطور بمونه.
مطلب مرتبط:
https://t.me/armanshahr_tk/8339ایران هنوز خاکریز و ملجا امیدی است که با فروریختن آن، چیزی از جهان ظلمانی ما کم خواهد شد، که با معادلات فعلی، جایگزین بهتری برای آن نمیتوان متصور شد.