Achcan

یه لحظه از این تکرارِ مداومِ چرخه‌ی بندگی کردن برای اضطراب دست بکش. سرت رو بالا بگیر، ببین پاییز شده. آسمون قشنگ‌تر از همیشه‌ست، انگار می‌خواد یه چیزی بهت بگه. ولی تو درگیرِ این پایینی، درگیرِ وِز وزِ مردم درباره‌ی ظاهرت، درگیر راه‌هایی که نرفتی. نمی‌بینی نور خورشید از لای شاخه‌ها چقدر حرف برای گفتن داره. می‌خواد بهت بگه زندگی حتی فراتر از هدفِ فتح کردنِ دنیاست. زندگی اصلاً درباره‌ی رسیدن نیست، درباره‌ی بوی خاکیه که بعد از بارون می‌پیچه.

#درسا_ضیایی

@Achcaanteam

اشکالی نداره اگه آدم‌ها عوض می‌شن. خیلی بهشون سخت نگیر که چرا یه مدت پیش یکی بودن و الان یکی دیگه. بذار زندگی‌شونو بگذرونن، هرجوری که می‌خوان. دهنت رو ببند و چشم‌هات رو باز کن. درونِ اون چیزهایی که یه آدم انجام می‌‌ده و ما اون رو «کار بد» می‌دونیم، هزارتا نکته واسه یاد گرفتن وجود داره، پس برای هر حرکت، از سمتِ هرکسی آماده باش. بذار اتفاق بیوفته. ما نمی‌تونیم هیچ‌وقتِ هیچ‌وقت، کسی رو مجبور به انجامِ کاری یا فهمیدنِ چیزی کنیم. این که کسی خودش نیست به ما ربطی نداره، ما فقط دربرابر زندگی خودمون مسئولیت داریم. ما فقط می‌تونیم نشون بدیم که خیلی چیزها شدنیه و زندگی اونقدرها هم پیچیده نیست. واقعا نیست! اتفاقات، فقط عجیب و غریب و پیچیده خودشون رو نشون می‌دن، در حالی که همه‌چی توی چندتا تعریفِ ساده خلاصه می‌شه. چندتا اصل وجود داره که اونقدرر ساده‌س که نمی‌شه برای دیگری توضیحشون داد، حتی نمی‌شه بهشون فهموند که تو بهشون پی بردی! پس بذار خودشون تجربه‌ش کنن و بهش پی ببرن تا ارزشِ واقعی‌ش رو بفهمن. بعد از اینا هم، دیگه به چشم‌هات نیازی نداری. حالا وقتشه چشم‌هات رو ببندی و با قلبت آدم‌ها و رفتارهاشون رو نگاه کنی. گرفتی چی می‌گم؟!

#اچکان

ما می‌خوایم از درون آدم‌ها اون چیزی رو بکشیم بیرون که خودمون دوس داریم، نه اون چیزی که اون‌ها واقعا هستند.

#اچکان

اشکال نداره اگه اجازه بدی گاهی اوقات غم بشینه درونت. لبخند با وجود اشک‌های روی گونه‌ت معنا پیدا می‌کنه. اشکال نداره اگه بخوای یه مدت کسی رو نبینی، اشکال نداره بهت بگن بی‌معرفت. هرموقع شخصی رو درک نکنن، بهش یه برچسبی می‌زنن. به نیازهای درونی‌ت برس، به خودت اجازه بده رشد کنی. رسیدن به تعادل آسون نیست اما سخت هم نیست. همه‌چی درست می‌شه؛ فقط زمان نیاز داری، زمان.

#اچکان

وقتی ناراحتی سمتم می‌آد، می‌فهمم برخلافِ اون چیزی که فکر می‌کردم، خیلی احساساتی هستم. قدیم‌ها فکر می‌کردم احساسات منو از پا درمی‌آره، ولی الان می‌بینم چراغ‌هایی رو در من روشن می‌کنه که باعث می‌شه اوضاع رو شفاف‌تر و واضح‌تر ببینم. حتی باعث می‌شه راحت‌تر دیگرون رو درک کنم. پس دیگه تلاشی برای از بین بردنِ احساساتم نکردم. چون فهمیدم اون چراغ‌های روشن؛ منو خیلی وقت‌ها از توی تاریکی، در حالی که گم شده بودم، نجات دادن.

#اچکان

حالا مدتی‌ست که از کارورزی در بیمارستان روانپزشکی امین‌آباد می‌گذرد و من همچنان دارم داستان‌ها و روایت‌ها را مزه‌مزه می‌کنم.
و بی‌اختیار به آدم‌ها و قصه‌هایشان فکر می‌کنم و گاهی چشم‌های خسته‌شان را به یاد می‌‌آورم که برای یک لحظه‌ از زندگی ذوق می‌کرد. به رازهای پنهان در سینه‌هایشان، که قرار‌ است برای من هم گفتنشان راز بماند، فکر می‌کنم و تصمیم می‌گیرم خیلی از روایت‌ها را دیگر هیچ‌وقت به زبان نیاورم. به رنگ‌ها و لبخندهای روی صورت‌هایشان فکر می‌کنم و واقعیت را پس می‌زنم تا آنچه را که آن‌ها می‌گفتند از دیدگاه خودشان درک کنم.
باید بگویم هیچ چیز غیرقابل باوری برایم وجود نداشت، جز آنکه روان آدمی می‌تواند افسار آدم را بگیرد و پادشاهی کند، یا آنکه شبیه به اسب افسار گسیخته به بیراهه برود، این هم بستگی دارد به اینکه شانس کدام روی سکه باشد تا روان آدمی را در معرکه گیر بیاورد. به راستی اگر آدمی نتواند طعم تلخ و گس واقعیت را تحمل کند، دیگر چه چیزی جز توهم را می‌توان در آغوش کشید؟ بارها به آرزوهایی که در کهریزک نوشته شده بود فکر کردم، یکی از آن‌ها خیلی ساده بود: «دلش پیتزا می‌خواهد، دیگری زن می‌خواست و یکی دیگر فقط یک دست لباس آمریکایی.»
به تصویر زنی فکر می‌کنم که می‌خواست برود بیرون بچه‌هایش را ببیند اما در واقعیت بچه‌ای وجود نداشت که منتظرش باشد. من هربار بین پارادوکسی از واقعیت و آرزوها گیر می‌کردم و بیشتر متوجه می‌شدم آرزو همان واقعیتی‌ست که عمیقا دلمان می‌خواهد زندگی‌اش کنیم. حالا می‌خواهد یک لحظه خوردن پیتزا باشد یا داشتن یک زن، یا شبیه بچگی‌، رفتن به اردو با بغل‌دستی‌مان باشد. آدم‌های آنجا به امید همین لحظه‌ها چشم‌هایشان را باز می‌کردند قرص‌هایشان را به نوبت می‌خوردند، سهم سیگار ظهرشان را می‌گرفتند و تا عصر که اثر داروها از بین نرفته بود مشغول بافتن رویاها و باورهایشان بودند. البته همیشه این باورها و رویاها ساده و شیرین نبودند، گاهی رویاهای شیرین آدمی که می‌تواند در یک پیتزا یا یک زن خلاصه شود، باری از ناامنی‌ِ واقعیت و نارضایتی آدمیزاد از وضعیت موجود را به دوش می‌کشد؛ که بیانش فقط زخم گذشته را ملتهب‌تر و متورم‌تر می‌کند. بین دیوارهای آجری رنگ بیمارستان امین‌آباد یک قانون نانوشته وجود داشت که همیشه به چشم می‌خورد: “هیچ‌چیز در این دنیا نمی‌تواند ذات خودش را خالص نگه دارد، به خصوص واقعیت.”

#مهشاد_رمضانی

@Achcaanteam

وقتی اوضاع تغییر می‌کنه، دائم به وضعیتِ قبلی فکر می‌کنیم. به چیزهایی که در گذشته وجود داشته و الان وجود نداره. به اتفاقاتی که تا یک هفته پیش، هر روز برامون رخ می‌داده و الان دیگه اثری ازشون نیست. به چهره‌هایی که نصفِ بیش‌ترِ عمرمون هر روز می‌دیدمشون و الان سالی یک بار. ولی چه می‌شه کرد؟ باید رها کرد تا بتونیم عبور کنیم. نمی‌شه هرشب به یاد اون چهره‌ها اشک ریخت و بخاطر اتفاقاتی که دیگه تکرار نمی‌شن حسرت خورد. چهره‌های جدید، اتفاقات جدید، تجربه‌های جدید. ولی مگه چقدر پیش می‌آد تا یه چهره، بتونه کامل جای یه چهره‌ی دیگه رو بگیره؟! قطعا پیش نمی‌آد! کسی به جای کسی وارد زندگی آدم نمی‌شه. اگه کسی دیگه نیست، به هر دلیلی، باید پذیرفت. باید بذاریم هر درد و زخم، به درونمون بره و از درون به رشدمون کمک کنه. هر اتفاقی یه دلیلی داره و مطمئن باش اگه چیزی ازت گرفته می‌شه، قراره بعدش چیز دیگه‌ای بهت داده بشه. هیچ چیز بی‌هدف رخ نمی‌ده.

#اچکان