همیشه توی زندگی خط قرمز دروغ گفتن و آدمهای دروغگو بودن شایدم به همین علت همیشه کنارم قرار میگیرن! اون شخص هرکسی که باشه و چه خودش بدونه یا نه حتی اگر کوچیکترین دروغی به هرعلتی روزی ازش بشنوم تا عمق وجود نسبت بهش تا همیشه و همیشه نفرت پیدا میکنم حتی اگر کنارشون‌بمونم‌‌و ادامه بدم. دروغگویی اعتماد، حس، ذوق و آرامش‌من رو نسبت به اون شخص و اون موقعیت از بین میبره.
اما مدتهاست که بهش فکر میکنم دربارش پادکستهای روانشناسی گوش‌میدم‌ کتاب میخونم و کلی موضوعات اینشکلی دنبالم میکنم. من عاشق اینم که هر روز نسبت به قبل خودم‌رو از لحاظ روحی و ذهنی رشد بدم. یکی از این روانشناسها خیلی حرف عمیق و زیبایی زد.
خلاصش این بود که کسی‌ که دروغ میگه بشدت آدم ضعیف، بچه، بدون کوچکترین اعتماد بنفس، بدون حس قدرت و بالا بودنیه.
آدم ضعیف و ترسویی که بشدت وابسته ی ارتباط با دیگرانه و از خودش و تنهایی خودش و زندگی خودش فراریه. برای همین اگر حس کنه کارش شمارو ناراحت میکنه دروغ میگه که همیشه توی چشم شما آدم عالی و مناسبی چون ترس از دست دادن داره. میترسه اگر اونقدر کامل نباشه شما اون رو بخاطر فردی کاملتر رها کنید.
وقتی اینجوری بهش نگاه کردم خشمم نسبت به افراد دروغگو از بین و بشدت دلم براشون سوخت که چقدر ضعیف و ناتوان هستن. چقدر خودشونو دوست ندارن که حتی جرات اینکه خود واقعیشون باشن رو ندارن. که مشکل اصلیشون، نداشتن خود دوستی، وابستگی، فهم و درک‌پایین و‌مشکلات زیادشون در بچگی با خانوادشون بوده!