✍️ماه رمضان در آینه شعر مولانا

از نگاه مولانا جلال‌الدین محمد در غزل حاضر، ماه رمضان ضیافتی‌ست آسمانی که جان را از تاریکی تهی کرده و با نوری از عالم والا روشن می‌کند. چونان سفری روحانی، که در مسیر آن قفل‌های بسته‌ دل گشوده شده و دریچه‌های بینش معنوی به روی سالک باز می‌شود.
مولوی روزه را تنها ریاضتی جسمانی نمی‌داند، بلکه به زعم او، به برکت صیام است که دهان بسته می‌شود تا گوش جان نغمه‌های ناشنیدنی را بشنود.

📚در مصرعی که می‌سراید: «قفل آمد و آن کلید با ماست» نیز گویی مراد از قفل، بندی‌ست که بر خواهش‌های دنیوی گذاشته می‌شود تا با کلیدِ خویشتن داری و صبوری، راه به سوی وصال معشوق گشوده شود.

آری! روزه در نگاه این عارف جان سوخته، رمزی‌ست از بیداری‌ و تهی شدن از غیرِ دوست:

آمد رمضان و عید با ماست
قفل آمد و آن کلید با ماست

بربست دهان و دیده بگشاد
وان نور که دیده دید، با ماست

آمد رمضان به خدمتِ دل
وان کَش که دل آفرید با ماست

در روزه اگر پدید شد رنج
گنج دل ناپدید با ماست

کردیم ز روزه جان و دل پاک
هر چند تنِ پلید با ماست

روزه به زبانِ حال گوید
کم شو که همه مزید با ماست

چون هست صلاحِ دین در این جمع
منصور و ابایزید با ماست

#مولانا
#غزلیات_شمس
#رمضان #روزه #صیام
#رمضان_در_ادبیات_فارسی


@TehranBookGarden