آنچه در مورد اثرات بلند مدت داروهای ADHD میدانیم
⬅️خط اول درمان برای ADHD اغلب دارویی است و در میان محرک ها، متیل فنیدات بیشترین مصرف را دارد.
دارو به مدیریت ADHD کمک می کند و برای کاهش شدت علائم، اضطراب و افسردگی مرتبط و کمک به فعالیت های روزمره موثر است.
علیرغم شواهد زیادی که کارایی دارو نشان می دهد اما در بسیاری از کشورها به طور گسترده ای مورد انتقاد قرار گرفته و دلیل آن عمدتاً ترس از اثرات طولانی مدت داروست.
البته شواهدی وجود دارد که نشان می دهد استفاده طولانی مدت از داروهای محرک ممکن است فشار خون و خطر ابتلا به مشکلات قلبی عروقی را افزایش دهد اما اثرات مثبت بلندمدت نیز دارد که به ندرت در مورد آنها صحبت می شود.
در اینجا به چند مورد از آنها اشاره می کنیم:
متابولیسم گلوکز در مغز: میدانیم ADHD با استفاده ناکارآمد از گلوکز در نواحی کلیدی مغز مرتبط است و این باعث اختلال در عملکردهای خاص می شود. دارو متابولیسم نواحی کلیدی به ویژه در مخچه را که در تعادل حرکتی، توجه و تصمیم گیری نقش دارد بهبود می بخشد.
پلاستیسیته مغز: انعطاف پذیری یک عملکرد اولیه مغز است که به انسان اجازه می دهد با محیط سازگار شود. دانشمندان می توانند فاکتورهای نوروتروفیک مشتق از مغز (BDNF) را اندازه گیری کنند تا ببینند این عملکرد چقدر مختل شده یا بازیابی می شود. نشان داده شده که افراد مبتلا به ADHD، به ویژه آنهایی که ویژگی بی توجهی دارند، BDNF کمتری نسبت به همتایان غیر ADHD خود دارند. در مطالعه ای روی 50 کودک ADHD، سطح BDNF ، با دارو 8 هفته پس از درمان بازیابی شد.
کم بودن وابستگی دارویی: علیرغم آنچه بسیاری از پست های رسانه ای نشان می دهند، داروی ADHD رفتارهای وابستگی را افزایش نمی دهد. بسیاری از افراد مبتلا به ADHD گاهی مصرف داروهای خود را فراموش می کنند اما - رفتاری مشابه معتادان مشاهده نمی شود. مطالعه ای که روی 26249 مرد و 12504 زن انجام شد نشان داد داروهای ADHD حتی میزان سوء مصرف مواد را تا 31 درصد کاهش می دهد. با مصرف طولانی تر داروی ADHD، این خطر حتی بیشتر کاهش می یابد علاوه بر این، نشان داده شده که اثرات مفید حتی زمانی که داروی ADHD قطع شد، باقی می ماند.
کاهش خطر زوال عقل: مطالعه ای که روی 109000 نفر انجام شد نشان داد ADHD با افزایش 240 درصدی خطر ابتلا به زوال عقل در مراحل بعدی زندگی مرتبط است. این ارتباط در افرادی که درمان را به شکل داروی ADHD دریافت کرده بودند وجود نداشت و این نشان می‌دهد درمان ممکن است پیامدهای مثبت بلندمدتی داشته باشد.
کاهش خطر خودکشی: میدانیم ADHD با افزایش خطر خودکشی و خودآزاری همراه است، مصرف داروهای ADHD این خطر را کاهش می دهد. مطالعه ایکه روی بیش از 25000 نفر انجام شد نشان داد رفتار خودکشی در بیماران ADHD درست قبل از شروع درمان با متیل فنیدات افزایش یافته است. استدلال این بود که این تلاش‌ها احتمالاً در وهله اول تشخیص و درمان بود.
درمان، خطر آسیب به خود را 90 روز پس از شروع کاهش نداد اما در دراز مدت، رفتار خودکشی را تا حدی کاهش داد که با افراد غیر ADHD مطابقت داشت.
یک بررسی سیستماتیک در سال 2023 نیز نشان می دهد این روندها ثابت هستند و درمان دارویی طولانی مدت منجر به کاهش خطر خودکشی در افراد مبتلا به ADHD می شود.
💠نتیجه گیری
داروی ADHD یک مداخله خط اول است زیرا علائم را کاهش می دهد و منجر به مزایای طولانی مدت در چندین زمینه می شود. هرچند عوارض جانبی نیز مورد مطالعه قرار گرفته ، مانند خطر مشکلات قلبی عروقی، و اینکه همه به درمان دارویی واکنش خوبی نشان نمی دهند.
در حالی که دارو یک درمان معجزه‌آسا نیست و سایر درمان‌ها و مداخلات هم باید مورد مطالعه قرار گیرند اما همچنان مداخله‌ای کیفی ایجاد می‌کند و به بسیاری از افراد اجازه رشد و بهبودی می‌دهد. برخی برای مدت کوتاهی به آن نیاز دارند، در حالی که برخی دیگر ممکن است تمام زندگی به آن نیاز داشته باشند.
منبع: Child Mind Institute
✍️ خانم زهره عابدینی (کارشناس ارشد روان شناسی)
🚩🚩@TebeAtfal
⬅️خط اول درمان برای ADHD اغلب دارویی است و در میان محرک ها، متیل فنیدات بیشترین مصرف را دارد.
دارو به مدیریت ADHD کمک می کند و برای کاهش شدت علائم، اضطراب و افسردگی مرتبط و کمک به فعالیت های روزمره موثر است.
علیرغم شواهد زیادی که کارایی دارو نشان می دهد اما در بسیاری از کشورها به طور گسترده ای مورد انتقاد قرار گرفته و دلیل آن عمدتاً ترس از اثرات طولانی مدت داروست.
البته شواهدی وجود دارد که نشان می دهد استفاده طولانی مدت از داروهای محرک ممکن است فشار خون و خطر ابتلا به مشکلات قلبی عروقی را افزایش دهد اما اثرات مثبت بلندمدت نیز دارد که به ندرت در مورد آنها صحبت می شود.
در اینجا به چند مورد از آنها اشاره می کنیم:
متابولیسم گلوکز در مغز: میدانیم ADHD با استفاده ناکارآمد از گلوکز در نواحی کلیدی مغز مرتبط است و این باعث اختلال در عملکردهای خاص می شود. دارو متابولیسم نواحی کلیدی به ویژه در مخچه را که در تعادل حرکتی، توجه و تصمیم گیری نقش دارد بهبود می بخشد.
پلاستیسیته مغز: انعطاف پذیری یک عملکرد اولیه مغز است که به انسان اجازه می دهد با محیط سازگار شود. دانشمندان می توانند فاکتورهای نوروتروفیک مشتق از مغز (BDNF) را اندازه گیری کنند تا ببینند این عملکرد چقدر مختل شده یا بازیابی می شود. نشان داده شده که افراد مبتلا به ADHD، به ویژه آنهایی که ویژگی بی توجهی دارند، BDNF کمتری نسبت به همتایان غیر ADHD خود دارند. در مطالعه ای روی 50 کودک ADHD، سطح BDNF ، با دارو 8 هفته پس از درمان بازیابی شد.
کم بودن وابستگی دارویی: علیرغم آنچه بسیاری از پست های رسانه ای نشان می دهند، داروی ADHD رفتارهای وابستگی را افزایش نمی دهد. بسیاری از افراد مبتلا به ADHD گاهی مصرف داروهای خود را فراموش می کنند اما - رفتاری مشابه معتادان مشاهده نمی شود. مطالعه ای که روی 26249 مرد و 12504 زن انجام شد نشان داد داروهای ADHD حتی میزان سوء مصرف مواد را تا 31 درصد کاهش می دهد. با مصرف طولانی تر داروی ADHD، این خطر حتی بیشتر کاهش می یابد علاوه بر این، نشان داده شده که اثرات مفید حتی زمانی که داروی ADHD قطع شد، باقی می ماند.
کاهش خطر زوال عقل: مطالعه ای که روی 109000 نفر انجام شد نشان داد ADHD با افزایش 240 درصدی خطر ابتلا به زوال عقل در مراحل بعدی زندگی مرتبط است. این ارتباط در افرادی که درمان را به شکل داروی ADHD دریافت کرده بودند وجود نداشت و این نشان می‌دهد درمان ممکن است پیامدهای مثبت بلندمدتی داشته باشد.
کاهش خطر خودکشی: میدانیم ADHD با افزایش خطر خودکشی و خودآزاری همراه است، مصرف داروهای ADHD این خطر را کاهش می دهد. مطالعه ایکه روی بیش از 25000 نفر انجام شد نشان داد رفتار خودکشی در بیماران ADHD درست قبل از شروع درمان با متیل فنیدات افزایش یافته است. استدلال این بود که این تلاش‌ها احتمالاً در وهله اول تشخیص و درمان بود.
درمان، خطر آسیب به خود را 90 روز پس از شروع کاهش نداد اما در دراز مدت، رفتار خودکشی را تا حدی کاهش داد که با افراد غیر ADHD مطابقت داشت.
یک بررسی سیستماتیک در سال 2023 نیز نشان می دهد این روندها ثابت هستند و درمان دارویی طولانی مدت منجر به کاهش خطر خودکشی در افراد مبتلا به ADHD می شود.
💠نتیجه گیری
داروی ADHD یک مداخله خط اول است زیرا علائم را کاهش می دهد و منجر به مزایای طولانی مدت در چندین زمینه می شود. هرچند عوارض جانبی نیز مورد مطالعه قرار گرفته ، مانند خطر مشکلات قلبی عروقی، و اینکه همه به درمان دارویی واکنش خوبی نشان نمی دهند.
در حالی که دارو یک درمان معجزه‌آسا نیست و سایر درمان‌ها و مداخلات هم باید مورد مطالعه قرار گیرند اما همچنان مداخله‌ای کیفی ایجاد می‌کند و به بسیاری از افراد اجازه رشد و بهبودی می‌دهد. برخی برای مدت کوتاهی به آن نیاز دارند، در حالی که برخی دیگر ممکن است تمام زندگی به آن نیاز داشته باشند.
منبع: Child Mind Institute
✍️ خانم زهره عابدینی (کارشناس ارشد روان شناسی)
🚩🚩@TebeAtfal