مولانا:
"تو مپندار که تو می‌طلبی او را
اوست که طالب تو گشته به لطف و عطا"


مولانا در این بیت بیان می‌کند که حتی اشتیاق و طلب ما برای رسیدن به خداوند نیز از او سرچشمه می‌گیرد.
یعنی انسان نمی‌تواند بدون اراده و دعوت خداوند به سوی او حرکت کند. طلب ما نشانه‌ای از لطف و عشق او به ماست. به عبارتی، حرکت ما به سوی خداوند انعکاس جاذبه‌ای است که او در قلبمان ایجاد کرده است.
چه جای غرور است وقتی عاشق اوست معشوق اوست و عشق اوست طالب اوست و مقصد اوست.