تو یه جهان موازی، ایران همون‌جاییه که باید باشه.
نه حجاب اجباری، نه فساد، نه شکنجه، نه سانسور.
مردم به‌جای ترسیدن از حکومت، دارن براش تصمیم می‌گیرن.
زن‌ها خودشون انتخاب می‌کنن که چی بپوشن، کجا برن، چی بگن — بدون دخالت، بدون تحقیر.

هیچ‌کس به خاطر فکرش، تو زندون نیست.
هیچ‌کس به خاطر اعتراض، ناپدید نشده.
قانون واسه حفاظت مردمه، نه سرکوبشون.
نه باتومی هست، نه اعتراف تلویزیونی، نه سرک کشیدن تو زندگی مردم.

تو اون ایران، قدرت دست مردمه، نه یه عده‌ی محدود پشت میزهای بسته.
جای گاز اشک‌آور، فرهنگ پخش می‌شه.
جای دروغ، شفافیت حرف اول رو می‌زنه.
و امنیت رو با دوربین و گشت نمی‌سنجن، با رضایت مردم می‌سنجن.

این یه رؤیا نیست.
این چیزیه که باید باشه.
و اگه شما نمی‌خواینش، بدونید که ما هستیم، و ما می‌سازیمش —
نه تو خیال، نه تو جهان موازی،
تو همین‌جا. تو همین ایران.