اولین سالی که مانو جینوبلی به عنوان نفر اول اسپرز به
خصوص در حمله، جای پای خودش رو محکم کرد، در فصل ۲۰۰۵ به خصوص فینال ۲۰۰۵ مقابل مدافع عنوان قهرمانی دیترویت پیستونز بود.
همونطور که قبلا اشاره شد، آمادگی جسمانی بالا، هندل قابل اتکا در شکستن پوشش دفاعی حریف در پیک اند رول و از همه مهم تر فرست استپ سریع به خاطر
انعطاف پذیری مفصل ران و لگن باعث میشد تا درایو های جینو بیشتر غیر قابل پیش بینی تر بشه و با تغییر مسیر های سریع و به غلط انداختن حریف، باعث واکنش دیرتر دفاع حریف به خصوص هلپ دیفندر خط عقبی دفاعی که معمولا در این فینال
بن والاس بود، میشد.
همین امر باعث میشد مانادونا با فشار زیاد بر حلقه حریف برای خودش و حمله اسپرز موقعیت زیادی رو در برابر دفاع خارق العاده دیترویت ایجاد کنه، که ماحصل اون ثبت میانگین ۲۲.۸ امتیاز در ازای ۷۵ پوزشن با تروشوتینگ ۶۳.۶ درصد (۱۳.۱ درصد بالاتر از چیزی که پیستونز حریفان خودش رو در اون پلی آف نگه میداشت.) بود که باعث میشد بالاتر از
تیم دانکن، بهترین بازیکن این سری محسوب بشه.
#Gino
#Spurs
@Fadeaway_Pod@NBAReporteR
