‍ نامه‌ی چهارم؛ آخرین باری که پرندگان پرواز کردند - ریاض

پسر داستان ما، ریاض، پشت‌بوم خونه‌اش از اندک فضاهایی بود که می‌تونست دوست دخترش را ملاقات کنه. دختری که به بهونه‌ی پهن‌کردن لباس‌ها به پشت‌بوم میومد و اون پسر هم مثل خیلی از مردم عراق، شور و شوق زیادی به پرنده‌بازی داشت و سبب ملاقات این دو، پشت‌بام، پرنده و لباس‌های خیس بود.

ریاض روی برای پرواز دادن به پرنده‌ای بی‌نوا به بالای تپه‌ای در چند مایلی خونه‌اش رفت؛ در حال بازی با پرنده بود که در نزدیکی محل زندگیش بود یه خودروی بمب‌گذاری شده منفجر شد و خونه‌‌ی خودش و همسایه‌اش، دوست‌دخترش، به تلی از خاک تبدیل شد..
دختر در خونه بود؛ پسر صدای انفجار رو شنید، می‌دونست که همه چیز تمام شده؛ ناامیدکننده قصد داشت امیدش رو زنده کنه. اون با سرعت به سمت خونه‌شون دوید و آن‌چیزی رو به چشم خود دید که نباید. رحیم الحاج باز هم قصه‌ی نرسیدن رو روایت می‌کنه..
عود رویاهای منهدم‌شده‌ی عشق رو روایت می‌کنه و نوای ویلن، پرواز پرندگان را.

ریتم 10/8 سمایی باشکوه، مثل «نامه‌ی اول» هم مصره که که علی‌رغم قلب‌های شکسته، بازهم ادامه دهیم. هنوز امیدی وجود دارد. در این قطعه برخلاف همیشه از تنبک استفاده نشده، چون با توجه به رسم عراق تنبک عموماً بیشتر در مراسم شادی، همنشین رقصه و بجای آن از رق (Riqq) استفاده شده.
#نامه‌هایی‌از‌عراق

@MusicPhile