یه زمانی رجزخوانی ها اینجوری بود :

اگر غلطی سر بزند حیفا و تل آویو با خاک یکسان میشود.
قطعنامه ها کاغذپاره است.
تحریم نعمت است و ذخایر بانک مرکزی نامتناهی است.

ظرف مدت چند سال ادبیات اینطور تغییر پیدا کرده:

یه دونه وعده صادق طلبکاریم ، ان شاالله به موقع وصول میکنیم.
اگر تاسیسات هسته ای ما رو بزنید ، سریعا دوباره میسازیم.
اگر دوباره قطعنامه بدید ، دکترین رو عوض میکنیم.
اگر جای قطر بودیم اون 7 میلیارد دلار رو میدادیم.
خانواده ها سکه بخرن که ارزش پولشون افت نکنه.