1-بسیاری از دولتهای بزرگ و موفق دنیا ، در دو قرن اخیر سعی کرده اند که پایتخت خود را جابجا بکنند و شکست خورده اند.

پس بدیهی است که ج ا (با این حجم از ناکارآمدی ، و درگیری با بحران های متقاطع) نیز در این ابرپروژه شکست خواهد خورد.
(ساخت مترو و مصلی و فرودگاه تهران بعد از 30 سال تمام نشده ، و الان میخواهند به سراغ پایتخت بعدی بروند.)

2-با توجه به شناختی که از حجم بی خردی متراکم در هسته تصمیم ساز ج ا داریم ، میشد حدس زد که بدترین گزینه ها در اولویت خواهند بود:
ج ا با زیر ساخت های ضعیف دریایی، ریلی، جاده ای و تقریبا بدون ناوگان هوایی (فقط 90 هواپیمای مسافربری فعال) :
دورترین نقطه ممکن از همه مراکز شهری ، صنعتی ، کشاورزی را کاندید کرده است.
فاصله چابهار تا :
تهران: 1870 کیلومتر
مشهد: 1640
اهواز : 1700
تبریز: 2420!
رشت : 2250!
به عبارت دیگر ، فاصله چابهار با کوههای هیمالیا در کشور نپال، کمتر از فاصله تا تبریز و رشت میباشد.

جالب تر اینکه چابهار با مهمترین مرکز پمپاژ ناامنی به داخل کشور، یعنی مرزهای پاکستان و افغانستان فقط 70 ک م و 200 ک م فاصله دارد.

3-احتمالا شعار بعدی این است:
آغا محمدخان قاجار، روحت شاد