این فیلم مانند یک شاخه شکننده روی درخت در حال خشک شدن دنیای سینمایی مارول است که زیر سنگینی ادعاهای خود خم می‌شود و از هم می‌پاشد. تفکرات ایدئولوژیکش که تلاش دارند عمق و وزن نقدهای سیاسی اورول را داشته باشند، در عمل تنها به لکه‌های مرطوب جوهر روی یک دست‌نوشته دور انداخته شده می‌ماند. روایت فیلم، که به آرامی و با گام‌های خسته حرکت می‌کند، مثل امپراتوری‌ای است که دیگر نمی‌تواند از افتخارات گذشته‌اش عبور کند و بوی رکود فرنچایز می‌دهد—یک تلاش بی‌فایده برای زنده نگه داشتن چیزی که دیگر اهمیت ندارد.
تصویربرداری فیلم که قصد دارد عواطف سیاسی یک حماسه سینمایی بزرگ را انتقال دهد، در نهایت به دقت سرد و بی‌روح یک نقاشی دیجیتالی بدل می‌شود، جایی که عظمت آن به جای احساس شدن، ساخته شده است. شاید بزرگترین مشکل این فیلم، فقدان عمق اسطوره‌ای است؛ جایی که روزگاری مارول داستان‌های حماسی عظیمی مثل افسانه‌های هومری می‌ساخت، اکنون چیزی جز صداهای توخالی از تماشای اثر به جا نمانده است. تمایز میان یک فیلم حماسی ابرقهرمانی و یک قسمت خسته‌کننده از یک برند به طور کامل محو شده است. موتور روایت مارول دیگر با آتش عظیم و خلاقانه نمی‌سوزد—بلکه به یک ماشین بی‌حرکت و بی‌تفاوت تبدیل شده که داستان‌هایی می‌سازد که دیگر هیچ جراتی برای تبدیل شدن به افسانه ندارند.