امروز مثلِ روزِ قبل بعد کار ، ناخواسته زدم توو بندرِ فرار

غروب توو بُغض مثلِ بچگیام ، وقتی نگام میرسید به آخر قطار

کِشتی ها اومدن و رفتن ، ولی کِشتی من نمیندازه لَنگر

توو کدوم اقیانوس پنهونه ، میونِ کدوم آب ها زندونه

دوباره رفتم دوبارّه رو ، انداختم زیر اندازِ پارّه رو

بلندیِ بوقِ آخرین کَشتی ، بیدار کرد توو آسمون اولین ستاره رو

که روشن شد آسمونِ لاغر ، یه کم معنی داد این انتظارِ یاوه رو

ریشه اعتصاب آب کرده بود شاید ، که فراموش کرده بود انتظارِ ساقه رو

تو نیستی آبَم گِلیه ، تمومِ آفتابم گِلیه

بیداری این روزا خوابِ تلخیه ، نیستی تموم خوابم گِلیه

کودکیِ نابم گِلی ، دستایِ سابیده به تابَم گِلی

نفسمو راحت میدزدن اما ، نیستی صدایِ هاپ هاپَم گِلیه

اقیانوسم مُرد کِشتی کجایی ، بندرم بازارِ فروش کَلَک شد

رُخ نشون بده دِ لعنتی چوبت ، تَرکه ی شک شد باورم فلک شد

اگه نیای امشب ، وسطِ دریام ، با اینکه سرده ، میلرزه دستام

اقیانوسم مُرد کِشتی کجایی …

آهای عابر ، من ــَم پامه

زنجیز این ساحل

روبروم آبه ، پُشت سرم خاکه

گیرم وسط ، ترسم اینه که میمیرم وسط

وقتی میای ، دلِ من دلِ شهر

دلِ بندر میگیرن واست

عُمری اسیرم ، لعنت به دریا ، کِشتی ندارم ، لعنت به سرما

این روزا شلوغه ، اما بی فروغ ، شاید که خودِ کِشتی هم دروغه

من تو باید یاد بگیریم شنا ، هر چند که این دریایِ کوچیک بزرگه

بیا کِشتیِ هم باشیم عابر ، بیا با هم بشیم مسافر

دستای من حاظرین پارو بشین ، چشم من میشی ناخدای من

آهای سینه سُکانِ من میشی ، راهِ زیادی مونده تا خدایِ من

اگه نَیای امشب وسط دریام ، تمومِ راهو میرم با دستام

بیا کِشتیِ هم باشیم عابر ، بیا با هم بشیم مسافر

اقیانوسم مُرد کِشتی کجایی ، بندرم بازارِ فروش کَلَک شد

رُخ نشون بده دِ لعنتی چوبت ، تَرکه ی شک شد باورم فَلَک شد

اگه نیای امشب ، وسطِ دریام ، با اینکه سرده ، میلرزه دستام

اقیانوسم مُرد کِشتی کجای