Репост из: mojtaba najafi(مجتبی نجفی)
در اهمیت شهروند مدرن بودن
مجتبی نجفی
از تخریب آرامگاه رضاشاه تا ادرار بر قبر ساعدی،هیچ فاصله ای نیست: هر دو بازتولید استبداد است. این را در مقام شهروندی می‌گویم که با هر گونه دیکتاتوری به عنوان سرچشمه فساد مخالفت دارد اما آنانکه در جو انقلابی به قبور رحم نکردند با هیچ مخالفی هم مهربان نبودند.
نسل ما بسیاری از خبط های انقلابیون را نقد کرد:از اعدامهای فاجعه آفرین تا تخریب مزار شاهان، از بالا رفتن از دیوار های سفارت تا دفن آزادی بیان در جنگ قدرت، از دینی کردن جامعه و حکومت با ابزار خشونت تا ترویج فرهنگ چماقداری با نام انصار حزب الله. و این خود نشانه ای از بحران عمیق است که باز هم این بدیهیات را باید گوشزد کرد که فرهنگ دموکراسی با فرهنگ انتقام و کین ورزی در دو سوی بی نهایتی هستند که هیچ راه اتصالی به یکدیگر ندارند. دموکرات بودن با شعبان بی مخ بودن در تضاد است.
به گفته «آرنت» شکست سیاست جایی است که تکثر، پذیرش و مدیریت آن شکست بخورد. همانگونه که یک جامعه به بحث های عمومی، تضاد و چالش برای پیشرفت تفکر نیاز دارد،از اوباش صفتی باید فاصله بگیرد. جامعه ایران هم به چپ و هم به راست نیاز دارد اما پیش از آن به فرهنگ شهروندی و دولت ملی مدرن برآمده از اراده شهروندان مدرن نیاز دارد؛ شهروندانی که ذهنیت انتقادی، قدرت استدلال و خردورزی دارند. از اینرو، مبارزه با استبداد هم در عرصه سیاسی جریان دارد و هم در عرصه فرهنگ. هم باید با استبداد نشسته در کاخ مبارزه کرد هم بیرون کاخ. هم با استبداد فعلی هم با استبداد آینده. زبان خشونت در بیرون از قدرت به تفنگ اعدام درون قدرت تبدیل خواهد شد و بازتولید زبان خشونت به معنای تداوم واگذاری سرنوشت جنبش و انقلاب به استبداد از گونه دیگری است. یک روز تاج و روز دیگر عمامه، اگر ریشه استبداد در این مملکت خشکانده نشود بازگشت‌ها اجتناب ناپذیر است.
تاریخ معاصر ما نشان داده، هیچ راه میانبری نیست،تنها مسیر توسعه متوازن دموکراتیک و نشاندن شهروند آزاد بر جایگاه شایسته خود است، از اینرو فرقی نمی‌کند قبر که باشد، شاه یا نویسنده، مخالف یا موافق، راست یا چپ،...باید حرمت قبور را حفظ کرد چرا که بی حرمتی به قبر مخالف، آسیبی به او نمی‌زند اما ما را از مقام انسان بودن، فرسنگ‌ها دور می‌کند.
جمعیت اهل تفکر و استدلال، اهل حل روشمند مسایل جامعه، اهل خواندن و تفسیر کردن، اهل نقد کردن و مدارا کردن، اهل مقاومت و ساختن بر سه کلمه توسعه، دموکراسی و ایران متحد باشد و در برابر گسترش فرهنگ کین ورزی بایستد. ایستادن بر قدرت کلمات و صحنه را ترک نکردن، مطمئن ترین راه حل در برابر اوباشگری است.
عکس:رضا دقتی
https://t.me/modjtabanajafifrance/2433
مجتبی نجفی
از تخریب آرامگاه رضاشاه تا ادرار بر قبر ساعدی،هیچ فاصله ای نیست: هر دو بازتولید استبداد است. این را در مقام شهروندی می‌گویم که با هر گونه دیکتاتوری به عنوان سرچشمه فساد مخالفت دارد اما آنانکه در جو انقلابی به قبور رحم نکردند با هیچ مخالفی هم مهربان نبودند.
نسل ما بسیاری از خبط های انقلابیون را نقد کرد:از اعدامهای فاجعه آفرین تا تخریب مزار شاهان، از بالا رفتن از دیوار های سفارت تا دفن آزادی بیان در جنگ قدرت، از دینی کردن جامعه و حکومت با ابزار خشونت تا ترویج فرهنگ چماقداری با نام انصار حزب الله. و این خود نشانه ای از بحران عمیق است که باز هم این بدیهیات را باید گوشزد کرد که فرهنگ دموکراسی با فرهنگ انتقام و کین ورزی در دو سوی بی نهایتی هستند که هیچ راه اتصالی به یکدیگر ندارند. دموکرات بودن با شعبان بی مخ بودن در تضاد است.
به گفته «آرنت» شکست سیاست جایی است که تکثر، پذیرش و مدیریت آن شکست بخورد. همانگونه که یک جامعه به بحث های عمومی، تضاد و چالش برای پیشرفت تفکر نیاز دارد،از اوباش صفتی باید فاصله بگیرد. جامعه ایران هم به چپ و هم به راست نیاز دارد اما پیش از آن به فرهنگ شهروندی و دولت ملی مدرن برآمده از اراده شهروندان مدرن نیاز دارد؛ شهروندانی که ذهنیت انتقادی، قدرت استدلال و خردورزی دارند. از اینرو، مبارزه با استبداد هم در عرصه سیاسی جریان دارد و هم در عرصه فرهنگ. هم باید با استبداد نشسته در کاخ مبارزه کرد هم بیرون کاخ. هم با استبداد فعلی هم با استبداد آینده. زبان خشونت در بیرون از قدرت به تفنگ اعدام درون قدرت تبدیل خواهد شد و بازتولید زبان خشونت به معنای تداوم واگذاری سرنوشت جنبش و انقلاب به استبداد از گونه دیگری است. یک روز تاج و روز دیگر عمامه، اگر ریشه استبداد در این مملکت خشکانده نشود بازگشت‌ها اجتناب ناپذیر است.
تاریخ معاصر ما نشان داده، هیچ راه میانبری نیست،تنها مسیر توسعه متوازن دموکراتیک و نشاندن شهروند آزاد بر جایگاه شایسته خود است، از اینرو فرقی نمی‌کند قبر که باشد، شاه یا نویسنده، مخالف یا موافق، راست یا چپ،...باید حرمت قبور را حفظ کرد چرا که بی حرمتی به قبر مخالف، آسیبی به او نمی‌زند اما ما را از مقام انسان بودن، فرسنگ‌ها دور می‌کند.
جمعیت اهل تفکر و استدلال، اهل حل روشمند مسایل جامعه، اهل خواندن و تفسیر کردن، اهل نقد کردن و مدارا کردن، اهل مقاومت و ساختن بر سه کلمه توسعه، دموکراسی و ایران متحد باشد و در برابر گسترش فرهنگ کین ورزی بایستد. ایستادن بر قدرت کلمات و صحنه را ترک نکردن، مطمئن ترین راه حل در برابر اوباشگری است.
عکس:رضا دقتی
https://t.me/modjtabanajafifrance/2433