«بدونِ احساسِ کمترین خجالت، به پهنای صورت گریستن را دوست می دارم؛ اما نه به خاطر این یا آن مسئله حقیر، نه...
گریستن به خاطر دردهایی که نمی شناسی‌شان، و درمان‌هایِ دروغین.
به خاطر رنج هایِ عظیمِ آنکس که هرگز او را ندیده ای و نخواهی دید.
به خاطرِ بچّه هایِ سراسرِ دنیا که چنین جهانی را به ایشان تحویل می‌دهیم و می‌گذریم.»

~چهل نامه کوتاه به همسرم | نادر ابراهیمی