چو جلوه در چمن آن سرو لاله‌رو گیرد
به هر گلی که کند روی، رنگ او گیرد

ز بس حریص به خون می‌ام عجب نبوَد
که تاک پنجه گشاید، مرا گلو گیرد

ره نفس مگشا ای نسیم صبح، مباد
که بشکفد گل و آفاق بوی او گیرد

مرو به گلشن و میخانه بی‌رفیق، مباد
می از تو رنگ ستاند، گل از تو بو گیرد

لقای دوست شود روزی‌اش به وقت نماز
به آب دیده‌ٔ من زاهد ار وضو گیرد

ز مهر ساخته‌ام کلبه‌ای به آن نیت
که بیدلی چو رسد یاد دل در او گیرد

چو آیدم به‌ نظر بکر معنیِ طالب
چو غنچه دست حجابی به پیش رو گیرد

#طالب_آملی

@Iove_Poems