🌷﴿فاطر/۳۴﴾
سپاس خدايى را كه اندوه را از ما بزدود

🔹بر خلاف تصوّر بسیاری باید گفت که غم و اندوه، یک ارزش قرآنی نیست. وقتی خدا هست غم و اندوه بی معناست. برای همین است که می فرماید “لا تَحزَن اِنَّ اللهَ مَعَنا” (غمگین مباش، خدا با ماست)! آن که آکنده از غم و اندوه است ریشه ی مشکلش را باید در بی خدایی جستجو کند. زیرا خداوند منبع سرور و شادکامی و آرامش و خیر و برکت است. چنین ذاتی، دور کننده ی اندوه و زایل کننده ی آن است. آن که با اوست محال است غمگین باشد. غم و اندوه از ویژگی های دنیا و دنیاطلبی است. منبعث از خواهش های نفسانی است. وقتی خواسته ای در کار نباشد، غمی نیز وجود نخواهد داشت. اولیاء خدا هم نه خوف دارند و نه اندوه؛ “لا خَوفٌ عَلَیهِم وَ لا هُم یَحزَنُونَ”! در فرهنگ قرآنی غم و اندوه نه اصالت دارد و نه ارزش محسوب می شود. (نکات قرآنی – ریاعی)