من هرگز نمی‌توانم تمام خواسته‌هایت را برآورده کنم، چرا که میل تو هرگز به طور کامل قابل دستیابی نیست و تو هم هرگز نمی‌توانی کامل‌ترین بازتاب از آن چیزی باشی که من می‌طلبم. با این حال، آنچه ارزشمند است، نه رسیدن به این توهم هم‌ترازی، بلکه پذیرش نقص‌ها و کمبودهای یکدیگر است. زیرا اگر هر یک از ما تنها به تصویر ایده‌آل و دست‌نیافتنی‌ای که از دیگری در ذهن داریم بچسبیم، آنچه بین ما باقی می‌ماند، نه صداقت، بلکه سکوت و نوعی دروغ ناخودآگاهانه خواهد بود؛ دروغی که میل واقعی ما را سرکوب می‌کند و دشمنی خاموش میان عشق و حقیقت ایجاد می‌کند.

متن: #عباس_ناظری


@existentialistt